Inhoud
Er is altijd een aanzienlijk risico verbonden aan het verlaten van een gewelddadige relatie, die exponentieel toeneemt als er kinderen bij betrokken zijn. Voor sommigen maakt het verlaten van hun misbruiker een einde aan het misbruik. Voor degenen die samen kinderen delen, is het een heel ander verhaal.
In veel staten is de typische beslissing over opvoedingstijd en beslissingsverantwoordelijkheden voor ouders die besluiten uit elkaar te gaan, dat beide ouders bijna gelijke opvoedingstijd krijgen en dat beide ouders de beslissingsverantwoordelijkheden gelijkelijk delen.
Opvoedingsverantwoordelijkheden omvatten zaken als waar het kind naar school gaat, welke medische procedures worden uitgevoerd en door wie, welke religie het kind wordt onderwezen en aan welke buitenschoolse activiteiten het kind kan deelnemen.
In theorie lijken dit soort beslissingen in het belang van het kind te zijn, waardoor beide ouders hun invloed op de opvoeding van hun kinderen kunnen delen. Wanneer huiselijk geweld aanwezig is geweest in de ouderlijke relatie, zorgen dergelijke beslissingen ervoor dat het misbruik kan voortduren.
Waar gaat huiselijk geweld over?
Huiselijk geweld omvat niet alleen fysiek misbruik van een intieme partner, maar omvat vele andere aspecten van een relatie, waarbij macht en controle worden gebruikt om de macht over één partner te manipuleren en te behouden.
Andere vormen van misbruik zijn het gebruiken van de kinderen om de controle te behouden, zoals dreigen met het weghalen van kinderen of het gebruiken van de kinderen om berichten door te geven aan de andere ouder; gebruik maken van economisch misbruik, zoals het niet toestaan van een partner om op de hoogte te zijn van of toegang te hebben tot het gezinsinkomen of het geven van een toelage en het verwachten van ontvangstbewijzen voor alle aankopen; emotionele mishandeling gebruiken, zoals het neerhalen van een partner, hem gek maken of hem schuldig laten voelen voor andermans ongepast gedrag; dreigementen en dwang gebruiken om een partner te dwingen de aanklacht in te trekken of illegale handelingen te verrichten.
Op basis van de verschillende methoden die een partner in een relatie kan behouden, hoeven de twee niet samen te leven om misbruik te voorkomen. Als een mishandelde partner contact en discussies heeft over hoe ze hun kind(eren) het beste kunnen opvoeden met hun misbruiker, stelt dit hen open voor aanhoudend misbruik.
In een mildere vorm kan de gewelddadige partner het niet eens zijn met beslissingen over naar welke school het kind moet gaan en deze beslissing gebruiken om de andere ouder te manipuleren om iets anders te geven dat ze willen; specifieke ouderschapsdagen, wijzigingen in wie voor wie vervoer zorgt, etc.
De gewelddadige partner kan het kind geen toestemming geven voor geestelijke gezondheidszorg of counseling (als er sprake is van gezamenlijke besluitvorming, moeten therapeuten toestemming van beide ouders krijgen), zodat hun aanstootgevende details niet aan de therapeut worden gedeeld.
Vaak, zelfs als er geen sprake is van huiselijk geweld, gebruiken ouders hun kinderen om berichten van de ene ouder naar de andere door te geven of slecht te praten over de andere ouder in het bijzijn van hun kinderen.
Als er huiselijk geweld bestaat, kan de gewelddadige partner tot het uiterste gaan, leugens vertellen aan hun kinderen over de andere ouder, de kinderen laten geloven dat de andere ouder gek is, en in extreme gevallen het oudervervreemdingssyndroom veroorzaken.
Verwante lezing: Effecten van huiselijk geweld op kinderen
Waarom eindigt het niet?
Dus, gewapend met al deze informatie, waarom krijgen ouders met een geschiedenis van huiselijk geweld 50-50 verantwoordelijkheden om beslissingen te nemen? Welnu, hoewel er statuten zijn waarmee rechters de status-quo van de 50-50 kunnen omzeilen, hebben rechters vaak een veroordeling voor huiselijk geweld nodig om het statuut te gebruiken om hun beslissingen te nemen.
Nogmaals, in theorie is dit logisch. In de praktijk zal het, op basis van wat we weten over huiselijk geweld, degenen die de meeste bescherming nodig hebben, niet beschermen. Slachtoffers van huiselijk geweld doen om vele redenen geen aangifte bij de politie of doen geen aangifte.
Ze zijn keer op keer bedreigd en geïntimideerd en geloven dat als ze melden wat er met hen gebeurt, het misbruik alleen maar erger zal worden (wat vaak het geval is).
Ze hebben ook te horen gekregen dat niemand hen zal geloven, en veel slachtoffers ervaren vragen en ongeloof door wetshandhavers en krijgen de moeilijke vraag: "Waarom ga je niet gewoon weg?" Er zijn dus een groot aantal zaken in de familierechtbank, waar huiselijk geweld aanwezig is, misschien is gemeld, maar waarmee geen rekening wordt gehouden bij het nemen van ouderschapstijd en andere cruciale beslissingen. En zo gaat het misbruik door.
Oplossingen
Als je moeite hebt om co-ouderschap te voeren met je misbruiker, kun je het beste je grenzen bewaken, je ondersteuningsnetwerk opbouwen, alles bijhouden en de behoeften van je kinderen voorop stellen.
Er zijn instanties die zich toeleggen op het ondersteunen van slachtoffers van huiselijk geweld, sommige hebben mogelijk juridische hulp als dat nodig is.
Neem contact op met een therapeut als de situatie te moeilijk lijkt om aan te pakken of als je niet in staat bent om je aan de grenzen te houden die zijn vastgelegd in het gerechtelijk bevel. Hoewel dit een moeilijke weg is om te reizen, hoeft u deze niet alleen te reizen.