Inhoud
- Ons hart wil nog lang en gelukkig als we eenmaal open zijn voor een andere ziel
- Verkeerde lezing van een situatie houdt je vast
- Zelfeffectiviteit is de sleutel tot het overwinnen van wrok
- We hebben de neiging om uit te zoeken wat bekend is
Wat heeft hoop ermee te maken? Alles? Au Contraire, zeg ik!
Ik heb ontdekt dat een van de meest pijnlijke maar essentiële onderdelen van elke liefdesrelatie de acceptatie van hopeloosheid is. Er zijn tijden dat ik, in tegenstelling tot de realiteit voor mij, aan een persoon heb vastgehouden lang nadat ze geïnteresseerd waren om hun aandacht met mij te delen.
Als vertrouwen het gevoel is dat je hebt voordat je een situatie volledig begrijpt, heb ik me schuldig gemaakt aan de overtuiging dat ik een relatie kan herstellen die ik niet kan begrijpen.
Er valt iets te zeggen over volharding, begrijp me niet verkeerd en in een huwelijk of een toegewijd partnerschap is het wachten op een periode van verbroken verbinding waar we als volwassenen voor tekenen.
Ons hart wil nog lang en gelukkig als we eenmaal open zijn voor een andere ziel
Iedereen die heeft meegemaakt dat een ouder of familielid hen heeft opgegeven, kent de ondraaglijke overtuiging dat ze kunnen voorkomen dat dit soort pijn hen ooit nog zal verwonden.
Mijn punt is dat de dwaze boodschap van een luchtspiegeling er soms toe kan leiden dat iemand in een konijnenhol terechtkomt door een script uit zijn kindertijd uit te leven dat niets te maken heeft met het hier en nu.
Compenseren voor wat ik als kind niet had, een lang geleden gegraven gat vullen is mijn levenslange blinde man's bluf geweest. Geloven dat ik dingen anders kan laten verlopen dan toen ik te jong was om te controleren wat me werd aangedaan, is altijd moeilijk te herkennen geweest.
Verkeerde lezing van een situatie houdt je vast
Toen ik jonger was, was ik ooit verliefd op een muzikant die meer van zijn klarinet hield en van het plezier om alleen of met zijn crew te spelen, meer dan ik ooit kon bevatten.
Ik heb geen talent of passie voor kamermuziek en zou me gekwetst en afgewezen voelen als hij liever oefende of optrad boven tijd met mij. Mijn wrok en verkeerde interpretatie van de situatie hielden me vast in de wond van een eenzaam kind wanneer hij het leven zou vieren met zijn geschenk en me zou uitsluiten van waar ik sowieso geen echte interesse in had.
Zelfeffectiviteit is de sleutel tot het overwinnen van wrok
Lynne Forrest, een psycholoog die "de dramadriehoek: de drie gezichten van het slachtoffer" deconstrueerde, legt dit dilemma uit. Volgens Dr. Forest is het zo belangrijk hoe je het verhaal vertelt van wat je doormaakt.
Als je niet kunt stoppen met het identificeren van de personages in je drama als een 'slachtoffer' of 'vervolger' en blijft proberen iemand te vinden om je te 'redden' in plaats van te handelen vanuit een strategie van zelfeffectiviteit, blijf je vastzitten en kook je van wrok.
Het grootste deel van mijn leven heb ik mijn creativiteit en energie gebruikt om de puzzelstukjes van mijn jeugd te ordenen met volwassen partners, in het hier en nu, die andere levenspaden en dromen hadden dan ik kon bevatten.
Ik was zo druk bezig met het verbeelden van een romantisch drama dat niet mogelijk was, dat ik mijn eigen onverschilligheid voor hen uit het oog verloor en mezelf zag als dat verlaten kind, onbegrepen en onbemind. Waarom een persoon door de pijn van dit soort verloren zaak moet gaan, verloren in het verleden, geen idee, ik zal het nooit weten!
Hier wees ik ze zonder enig bewustzijn af en gaf ze de schuld dat ze me pijn hadden gedaan.
Dat, mijn vrienden, is een hopeloze situatie!
We hebben de neiging om uit te zoeken wat bekend is
Mijn vertrouwde was geen recept voor geluk.
Er waren therapie en 12 stapgroepen voor nodig om te zien welke ellende ik voor mezelf en mijn nietsvermoedende "slachtoffers" aan het creëren was die ik als "daders" beschouwde.
Voordat ik dit recept voor liefdesverdriet kon veranderen, moest ik wegzinken in de mist van hopeloosheid. Voordat ik terug naar de tekentafel kon gaan, verliefd kon worden, ogen wijd opengesperd, had ik een periode nodig waarin ik me kon concentreren op het hebben van een liefdevolle relatie met mij.
Nu voelde dat als echte hopeloosheid!
Het is moeilijk om je lief te voelen als je jezelf de schuld geeft van de slechte dingen die je als kind zijn overkomen. Het is nog moeilijker als je niet eens weet dat je dat doet.
Het vinden van kameraadschap, gehoord worden, mensen van me laten houden, niet-romantisch, begon mijn schip om te draaien.
Vandaag heb ik hopeloosheid op verschillende manieren aan het werk gezet. Ik blijf hopeloos dat ik ooit perfect zal zijn; dat ik ooit iemand zal veranderen; hopeloos dat alles behalve eerlijke bedoelingen, vriendelijkheid en duidelijkheid de werkelijke zaden zijn die liefde laten bloeien. Ik heb goede hoop dat ik dat kan, dag voor dag.