Inhoud
- Positieve bekrachtiging gebruiken
- Waarom laat je je kind haar gevoelens niet uiten?
- Niet willen dat je kind zich gekwetst voelt
- Laat je kind zijn gevoelens voelen
Als je nu kinderen hebt, ergens tussen de twee en 18 jaar, hoe voel je je als ouder dan?
Heb je ze de ruimte gegeven om als individu te groeien? Heb je ze te veel ruimte gegeven?
Ben je te beperkend en veeleisend?
Ben je te makkelijk... Probeer je hun beste vriend te zijn?
Ouder zijn is zwaar werk. Als je erover nadenkt, heeft geen enkele generatie het goed.
Wat heb ik juist gezegd?
Vanaf vandaag heeft geen enkele generatie dit hele opvoedingsgebeuren onder de knie. En dat is geen minachting voor welke ouder dan ook, het is gewoon te wijten aan veranderende tijden, de stress die we tegenwoordig hebben die 20, 30 of 40 jaar geleden niet bij ons was en vele andere factoren.
Ik herinner me dat ik in 1980 bij mijn eerste vriendin introk met een kind, en ik vertelde haar dat ik de best mogelijke ouder zou zijn, maar dat ik niet alles zou doen wat mijn ouders met mij deden toen ik een kind was.
En ik denk dat mijn ouders het verdomd goed hebben gedaan, iets wat ik pas zou toegeven toen ik in de dertig was. Maar toch, er waren veel dingen die gedaan werden toen ik een kind was die je vandaag gewoon niet zou doen... Of in ieder geval niet zou moeten doen.
Maar hier is de paradox. Ook al vertelde ik haar aan de eettafel dat ik geen drilsergeant zou zijn, hem elke erwt op zijn bord te laten opeten voordat hij kon gaan spelen... Of om een toetje te halen... Raad eens?
Zodra hij in staat was om alleen te eten, veranderde ik in de eettafel Nazi. En ik deed precies wat ik haar zei dat ik nooit zou doen... Stuur hem streng naar de eettafel.
Dat is wat mijn ouders deden, en dat is wat hun ouders deden, en ze dachten dat ze het allemaal goed deden.
Wat dat veroorzaakt, bij sommige kinderen zijn eetstoornissen... Bij andere kinderen angst... Bij andere kinderen woede...
Positieve bekrachtiging gebruiken
Nu zeg ik niet dat je je kinderen snoeprepen moet laten eten bij elke maaltijd als dat het enige is dat ze willen eten, maar er is een wereld van verschil tussen voedsel door hun strot duwen en het "etenstijd" gebruiken via negatieve bekrachtiging versus "etenstijd", als een positieve ervaring.
Weet je wat ik bedoel? Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar, maar het kostte wel moeite, omdat mijn onderbewustzijn aan de eettafel gevuld was met deze houding van een drilsergeant, en het duurde een hele tijd om het te doorbreken. Toen ik het eenmaal verbrak, werd de relatie tussen mij en haar zoon enorm hechter.
En jij? Kun je terugkijken op je kindertijd en zeggen dat er bepaalde dingen waren die je ouders deden die je nooit zou doen? En toch doe je ze misschien vandaag?
Laat me je nog een voorbeeld geven-
Veel van de ouders met wie ik vandaag één op één werk van over de hele wereld via telefoon en Skype, maken dezelfde fouten die hun ouders hebben gemaakt als het erom gaat hun kinderen hun diepste emoties te laten voelen.
Met andere woorden, als je dochter thuiskomt in de negende klas, en ze heeft net haar eerste vriendje gehad, die haar vandaag verliet voor haar allerbeste vriendin, zal ze ongelooflijk verdrietig zijn, gekwetst misschien zelfs boos.
Wat de meeste ouders in dit geval doen, is dat ze hun kind zullen vertellen: "Er zijn veel andere jongens die veel beter voor je zullen zijn dan Jimmy... We hebben Jimmy toch nooit echt leuk gevonden... een nieuwe dag... Je komt hier sneller overheen dan je weet...“
En dat dames en heren, moeders en vaders, is het slechtste advies dat u uw jonge dochter ooit zou kunnen geven. Het slechtste advies ooit!
Waarom?
Omdat je haar niet toestaat te voelen... Je staat haar niet toe haar emoties te uiten... En waarom is dat?
Waarom laat je je kind haar gevoelens niet uiten?
Nou, een reden is omdat dat is wat je vader en moeder je hebben aangedaan, net als het voorbeeld dat ik hierboven gaf, met welke vaardigheden we ook zijn opgevoed, zelfs als we zeggen dat we ze nooit zullen doen, is de kans groot dat we in een stressvolle omstandigheid komen we gaan er een knie-schokreactie op doen en teruggaan naar hoe onze ouders, ons opvoedden.
Het is gewoon een feit.
Maar dat betekent niet dat het gezond is.
Dus wat moet je doen als je kind thuiskomt en ze zijn uitgesloten van de kliek waar ze deel van uitmaakten? Of heb je de cheerleaders niet gehaald? Of de band? Of het basketbalteam?
Het belangrijkste is om ze te laten praten, hun pijn niet weg te nemen, hen niet te vertellen dat alles goed komt... Want dat is een absolute leugen.
Laat je kind zich uiten, voelen, ventileren. Zitten. Luisteren. En luister nog wat.
De andere reden waarom ouders hun kinderen vertellen dat alles goed komt, "je zult een betere vriendin of vriend vinden, je zult het sportteam volgend jaar zorgen maken over dit jaar..." is omdat ze niet de pijn van hun kind niet willen voelen.
Niet willen dat je kind zich gekwetst voelt
Je ziet of je kind huilt, of boos is, of pijn heeft... En je gaat zitten en zegt me meer te vertellen over wat je voelt... Je moet hun pijn echt voelen.
En ouders willen niet dat hun kinderen pijn doen, dus komen ze met een soort positieve verklaring om het kind af te sluiten.
Laat me dat herhalen, ouders komen met een positieve verklaring om hun kinderen af te sluiten, zodat ze hun pijn niet hoeven te voelen.
Begrijp je dat?
Laat je kind zijn gevoelens voelen
De belangrijkste regel om de beste ouder te worden, is om uw kinderen te laten voelen, boos te zijn, verdrietig te zijn, zich alleen te voelen... Hoe meer u uw kind toestaat zijn ware gevoelens te uiten, hoe gezonder het zal opgroeien als adolescenten.
Dit soort dingen is niet gemakkelijk, en vaak moeten we contact opnemen met mensen zoals ik om een idee te krijgen van wat we anders moeten doen om de gezondst mogelijke kinderen op te voeden.
Wacht niet nog een dag en schakel vandaag nog professionele hulp in, zodat u de feedback krijgt die nodig is om uw kinderen de beste kans te geven om emoties te uiten en te voelen, niet alleen nu, maar voor de rest van hun leven.