Inhoud
- Duidelijkheid in het ziekenhuis
- In plaats daarvan bracht ik de volledige kracht van mijn problemen naar mijn vrouw.
- Ik heb een nieuw perspectief gekregen
- Zij moet het geweest zijn
- Tijd om weer naar binnen te gaan.
- Ik heb het gevonden!
- Ik weet niet zeker of ik me ooit meer had geschaamd.
- Ik had mijn leven moeten leiden.
- Ik keerde haar de rug toe.
- Ik herinnerde me mijn geloften.
- Ik was degene die moest veranderen.
- Leer van fouten.
- Laatste afhaalmaaltijden
Ik heb de laatste jaren van mijn leven een gerichte poging gedaan om mijn bipolaire stoornis en aanverwante problemen te beheersen. Ik wilde beter worden. Ik moest ook beter worden. Er waren een aantal redenen die me dreven, maar de belangrijkste waren mijn vrouw en kinderen. Toen ik het management bereikte, had ik een verpletterend besef dat me tot stilstand bracht. Ik was iets vergeten, mijn huwelijk. Het was niet iets wat ik probeerde te doen. In feite was de belangrijkste reden dat ik mijn hele aandacht besteedde aan het beheersen van mijn bipolaire stoornis, angst en PTSS vanwege de negatieve effecten die ze hadden op de relatie tussen mijn vrouw en mij. Ze ondermijnden onze liefde en verzwakten onze vastberadenheid om eraan vast te houden uit.
Duidelijkheid in het ziekenhuis
Die instabiliteit liet me zien dat ik een verandering in mijn leven moest aanbrengen. Mijn laatste verblijf in een intramurale behandelingsfaciliteit, drie jaar geleden, diende als startpunt. Ik bracht daar bijna al mijn tijd door met het praten met de andere bewoners en het verzamelen van hun verhalen. Ze waren allemaal anders, maar ze vertelden me allemaal hetzelfde. Ik was te passief in mijn pogingen om met mijn problemen om te gaan. Ik deed alle goede dingen. Ik nam medicijnen, ik ging naar therapie en ik wilde beter worden. Het probleem was dat ik al die dingen bij de dokter achterliet toen ik wegging en ze niet mee naar huis nam.
In plaats daarvan bracht ik de volledige kracht van mijn problemen naar mijn vrouw.
Tijdens mijn depressieve episodes merkte ik dat ik keer op keer in tranen oploste. Zelfmoordgedachten schoten door mijn hoofd en lieten me doodsbang achter dat ik nog een poging zou wagen. Ik smeekte om troost van mijn vrouw, maar merkte dat ze me nooit genoeg kon geven. Ik duwde, trok en smeekte haar om me iets meer te geven. Ik had haar nodig om me alles te geven wat ze was in de hoop dat het het gat in mij zou vullen en de zelfmoordgedachten zou wegspoelen. Ze kon me echter niet meer geven dan ze al was. Het zou niet genoeg zijn geweest als ze dat had kunnen doen. In plaats van manieren te vinden om mezelf uit het gat te helpen, deed ik haar pijn. Mijn drang naar troost deed haar pijn omdat het haar leerde dat haar liefde niet genoeg was. Mijn constante vermeldingen van zelfmoordgedachten maakten haar doodsbang en van streek omdat ze zich machteloos en bezorgd voelde. Ik gebruikte zelfs schuldgevoelens over mijn zelfmoordgedachten als verzoeken om meer troost. In mijn manische toestanden kon ik nauwelijks herkennen dat ze bestond. Ik was te gefocust op wat ik wilde en wat ik op dat moment nodig had. Ik streefde elk verlangen na ten koste van alles in mijn leven. Ik negeerde haar gevoelens en negeerde de verzoeken van mijn kinderen om bij hen te zijn. Ze begon af te sluiten. Het was niet omdat ze klaar was met ons huwelijk. Ze stopte omdat ze niets meer te geven had. Ze wilde gewoon dat het beter ging. Ze wilde dat de nachtmerrie zou eindigen. Ze wilde niet de enige zijn die het huwelijk beheerde
Ik heb een nieuw perspectief gekregen
Toen ik het ziekenhuis verliet, viel ik mijn behandeling aan met een nog groter gevoel van doelgerichtheid. Ik nam alle coping-mechanismen mee naar huis en probeerde ze keer op keer in mijn leven. Ik heb ze keer op keer geprobeerd en aangepast waar nodig. Het hielp, maar het was niet genoeg. Ik deed ze nog steeds pijn en ik wist niet hoe ik het beter kon maken. Ik zag het als een direct gevolg van mijn afleveringen. Dat waren de momenten waarop ik me het minst onder controle had en de meeste pijn leken te veroorzaken. Ik begon ze te vrezen voor wat ze brachten. Ze brachten de onrust die mijn leven verwoestte. Ik kon mijn verandering in perspectief niet consistent houden. Ik kon niet slechts één beslissing nemen en beter worden. Ik voelde me nog steeds net zo uit de hand.
Zij moet het geweest zijn
Dat heb ik toen niet gezien. In plaats daarvan begon ik te geloven dat het probleem onze relatie was. Ik rationaliseerde dat we niet gezond genoeg waren om me gezond te laten zijn. We regelden ons huwelijk niet goed. Dus ik smeekte haar om met mij naar huwelijkstherapie te gaan. Ik hoopte dat het zou helpen. Ze zwichtte, en we gingen. Het idee was om aan ons te werken, maar mijn focus lag op wat ze niet voor mij deed. Ze kuste me niet zo vaak als ik nodig had. De "I love you's" kwamen niet vaak genoeg. Haar knuffels waren niet vol genoeg. Ze steunde me niet zoals ze me moest steunen.
Ik zag niet hoe mijn woorden haar pijn deden. De therapeut probeerde mijn gedachten en acties vanuit haar perspectief te kaderen, maar ik kon het niet zien. Ik zag alleen mijn eigen perspectief en stond compromissen toe.
Ik zag de compromissen als een bevestiging dat ze niet genoeg deed. Ze zou meer kunnen doen om mij te helpen. Daarna leek ze zich verder van me terug te trekken. Ik had weer een helder moment.
Tijd om weer naar binnen te gaan.
Ik wist niet wat ik moest doen, behalve mijn afleveringen weghouden. Ze kwamen minder vaak voor met mijn medicatie, maar ze kwamen nog steeds voor. Ik dacht dat de sleutel tot een gelukkig leven was om ze volledig te vermijden, dus keerde ik me naar binnen. Ik zocht mezelf af naar elke aanwijzing die me zou kunnen vertellen hoe ik dat moest doen. Ik kon het antwoord niet vinden om ze te voorkomen, maar ik bedacht wel een idee. Maandenlang heb ik elke reactie gadegeslagen, mijn hele blik naar binnen gericht en gekeken naar mijn emotionele bereik. Ik moest weten hoe mijn normale emoties eruit zagen. Ik ontdeed stukjes en beetjes van elke reactie en elke gesproken zin.
Ik leerde mijn kern, ik bouwde een emotionele heerser en ik bouwde het door de rest van de wereld af te stemmen. Ik moest me zien en al het andere was slechts een afleiding. Ik zag de behoeften en wensen van mijn vrouw en kinderen niet. Ik had het te druk. Het beheren van mijn huwelijk en kinderen waren niet langer mijn prioriteiten.
Mijn inspanningen werden echter beloond. Ik had mijn liniaal en kon hem gebruiken en afleveringen dagen van tevoren bekijken. Ik zou mijn arts bellen en dagen van tevoren om medicatie-aanpassingen vragen, waardoor ik slechts een paar dagen van een episode overbleef voordat de medicatie begon en ze wegduwde.
Ik heb het gevonden!
Ik was zo blij met wat ik vond. Ik genoot ervan. Maar ik heb me nog steeds niet gefocust op hoe ik een geschil in mijn huwelijk oplos.
Ik had me toen tot mijn vrouw en kinderen moeten wenden en van een vol leven met hen moeten genieten, maar ik had het te druk met het vieren van mijn succes. Zelfs in gezondheid had ik geen tijd om mijn huwelijk of gezin te beheren. Mijn vrouw en ik gingen weer naar de counseling, omdat ik deze keer wist dat er iets mis met haar was, want ik werd gemanaged, ik was beter. Ze bleef grotendeels stil. Ik begreep de tranen in haar ogen niet. Ik dacht dat het betekende dat ik het nog steeds niet goed genoeg deed. Dus keerde ik me weer naar binnen. Ik probeerde te leren wie ik was en hoe ik de afleveringen kon beheren met vaardigheden naast mijn medicijnen. Mijn blik werd steeds naar binnen gedrongen. Maandenlang heb ik zelf gezocht. Ik keek en keek, analyseerde en verteerde. Geabsorbeerd en geaccepteerd. Het voelde echter hol aan. Ik kon zien dat ik iets miste.
Ik keek toen naar buiten en zag het leven dat ik had gecreëerd. Ik had een leven van geluk gecreëerd dat ik standvastig weigerde te zien. Ik had een liefhebbende vrouw. Kinderen die van me hielden en me aanbaden. Een gezin dat niets liever wilde dan tijd met mij. Zoveel dingen om me heen om geluk te brengen, maar ik had mezelf gedwongen om binnen de grenzen van mijn eigen geest te blijven. Iemand gaf me toen een boek. Het ging over het managen van je huwelijk en relaties. Ik was terughoudend, maar ik heb het gelezen.
Ik weet niet zeker of ik me ooit meer had geschaamd.
Ik had gelijk gehad toen ik dacht dat we huwelijkstherapie nodig hadden. Ik had gelijk toen ik voelde dat er zoveel mis was in mijn leven. Mijn stoornis, mijn problemen waren een probleem dat moest worden aangepakt, maar ze verblindden me voor waar het probleem buiten mij was. Ik zag niet het belangrijkste wat ik had moeten doen. Het beheren van mijn huwelijk en gezin.
Ik had mijn leven moeten leiden.
Ik had mijn kinderen door de gang moeten achtervolgen en ze in een knuffel moeten vangen, in plaats van te proberen de sliert van mezelf te vangen die ik door de zijwegen van mijn geest achtervolgde. Ik had met mijn vrouw moeten praten over de inhoud van onze dag, in plaats van de monoloog van onbeantwoordbare vragen in mijn hoofd te houden. Ik was zo druk bezig met het vinden van een innerlijk leven dat ik het leven dat ik in hen had vergat. Ik was zo beschaamd over wat ik had gedaan en ongedaan had gemaakt. Ik begon op elk verzoek met mijn kinderen te spelen. Ik deelde in hun lach en hield ze vast als ze mijn aanraking nodig hadden. Ik wisselde elke "I love you" uit en legde mezelf in elke knuffel. Ik wilde ze voor me verpletteren, maar op een goede manier. Hun geluk bij hun opname bracht mij op zijn beurt geluk.
Ik keerde haar de rug toe.
Wat betreft mijn vrouw? We konden nauwelijks met elkaar praten zonder in een ruzie te eindigen. Ze had een hekel aan mijn constante bevestigingen van "Ik hou van je." Ze weerstond elke knuffel en zuchtte bij afscheidskusjes. Ik was zo bang dat ik de belangrijkste relatie die ik ooit had gehad permanent had beschadigd. Toen ik mijn studie van het boek voltooide, zag ik mijn wandaden. Ik was gestopt haar op de eerste plaats te zetten. Soms stond ze niet eens op de lijst. Ik was gestopt met haar achtervolgen. Ik woonde gewoon bij haar. Ik luisterde niet naar haar. Ik was verwikkeld in wat ik wilde horen. Het boek liet me pagina na pagina zien op welke manieren ik degene was die faalde in mijn relatie. Ik was verbaasd dat ze me nog niet had verlaten. De vraag “Wat heb ik gedaan?” flitste keer op keer door mijn gedachten. Bij het nastreven van mijn eigen behoeften had ik zoveel wonden veroorzaakt en bijna alles verloren wat voor mij belangrijk was. Ik volgde het advies in het boek zo nauwkeurig mogelijk op, met het beetje hoop dat ik nog had. Ik probeerde mijn huwelijk te managen.
Ik herinnerde me mijn geloften.
Ik begon haar te behandelen zoals ze altijd al had moeten worden behandeld. Ik herformuleerde de dingen die ik zei om het gif te verwijderen. Ik deed de dingen in huis die ik had verwaarloosd. Ik nam de tijd om naar haar te luisteren en bij haar te zijn. Ik wreef over haar vermoeide voeten. Ik bracht haar kleine cadeautjes en bloemen om haar mijn liefde te tonen. Ik deed wat ik kon om meer te geven dan ik kreeg. Ik begon haar weer als mijn vrouw te behandelen.
In het begin waren haar reacties koud. We hadden dit eerder meegemaakt, als ik iets van haar wilde, gedroeg ik me vaak zo. Ze wachtte tot de eisen zouden beginnen. Daardoor verloor ik de hoop, maar ik bleef doorgaan met mijn pogingen om haar te laten zien dat het meer was. Ik bleef mijn huwelijk managen en stopte het op een laag pitje te zetten.
Naarmate de weken verstreken, begonnen de dingen te veranderen. Het gif in haar antwoorden trok weg. Haar weerstand tegen "Ik hou van jou" bezweek. Haar knuffels leken weer vol en de kussen werden vrijuit gegeven. Het was nog niet perfect, maar het ging steeds beter.
Alle dingen waar ik tijdens haar huwelijkstherapie over klaagde en klaagde, begonnen weg te vallen. Ik realiseerde me dat die dingen niet haar schuld waren. Het was haar manier om zichzelf tegen mij te beschermen. Het waren korsten die zich hadden gevormd door mijn emotionele mishandeling en verwaarlozing. Onze relatie was nooit het probleem geweest. Het waren mijn acties, mijn werelden, mijn toewijding en mijn kijk erop.
Ik was degene die moest veranderen.
Niet zij. Ik luisterde naar mijn kinderen. Ik maakte tijd voor ze. Ik behandelde ze met liefde en respect. Ik heb gewerkt om ze meer te geven. Ik stopte met het verwachten van dingen en begon er een glimlach van te krijgen. Ik leefde in liefde, in plaats van in angst. Weet je wat ik vond toen ik dit deed? De laatste stukjes van mezelf. Ik ontdekte dat de echte uitdrukking van mijn innerlijke zelf kwam in de interacties die ik had met degenen van wie ik hield.
Toen ik keek naar de manier waarop ik van mijn vrouw en kinderen hield, zag ik wie ik was en wie ik niet was. Ik zag mijn tekortkomingen en ik zag mijn triomfen. Ik had op de verkeerde plaatsen naar genezing gezocht. Ik had gelijk om wat tijd binnen door te brengen, maar niet zo veel. Ik verwaarloosde het beheer van mijn huwelijk en gezin ten gunste van mezelf, en ik ben ervan overtuigd dat ik bijna de vreselijke prijs voor die verwaarlozing heb betaald. Ik ben nog steeds niet perfect, mijn vrouw zit alleen op de bank terwijl ik dit schrijf, maar dat hoeft ook niet. Ik hoef niet elke dag beter te worden, maar ik heb een vaste toewijding nodig om het zo vaak als ik kan beter te doen.
Leer van fouten.
Ik leerde dat ik mijn focus buiten mezelf had moeten verbreden. Het was oké om me te verbeteren en ernaar te streven, maar het was ook belangrijk om het belang van degenen in mijn leven te onthouden. Ik vond meer vooruitgang in zelfverbetering in mijn tijd met hen dan ik ooit alleen deed. Ik leerde mijn liefde te verspreiden en te koesteren in de momenten met degenen van wie ik hield. Hun liefde is meer waard dan duizend momenten van zelfreflectie. Ik was getuige van een sterkere huwelijksband toen mijn focus verschoof van zelfreflectie naar vooruitgang in mijn relatie.
Het is tijd om te waarderen wat ze in mij creëren en hun waarde te vergroten door mijn woorden en daden. Ze hebben mijn liefde meer nodig dan ik.
Laatste afhaalmaaltijden
Hoe ga je om met je huwelijk als je in een situatie zit zoals ik? Kijk niet naar tips over hoe je omgaat met een moeilijk huwelijk, maar zoek naar dingen die je misschien verkeerd doet. Jouw geluk is niet de verantwoordelijkheid van je partner. Als je wilt weten hoe je een ongelukkig huwelijk overleeft en gedijt, kijk dan naar binnen en bedenk wat je bijdraagt aan de relatie en hoe je dingen kunt verbeteren. Je zet de eerste stap en zoekt naar manieren om je huwelijk fris te houden.
Zelfs als je op dit moment het gevoel hebt dat je partner niet alles doet wat ze zouden moeten doen om je relatie gelukkig te houden, en je sterk gelooft dat ze veel kunnen doen om de situatie te verbeteren, kijk dan eerst naar jezelf. Om te weten 'hoe ga je om met een moeilijk huwelijk?' je moet naar binnen kijken en je niet alleen concentreren op je eigen geluk, maar ook op degenen van wie je houdt.