Inhoud
- Relaties worden beïnvloed door de opvoeding van de partners
- Het paar had gewoon verschillende manieren om emoties te uiten
- Dus welke manier is goed?
- Bewustwording creëren over het gedrag van elke partner
- Jeugdwonden die je relatie beïnvloeden
Terwijl ik nieuwe klanten leer kennen, maak ik binnen de eerste drie sessies een stamboom. Ik doe dit zonder mankeren omdat familiegeschiedenis een van de meest nauwkeurige manieren is om de dynamiek van een relatie te begrijpen.
We zijn allemaal gestempeld door de manier waarop onze gezinnen met de wereld omgaan. Elke familie heeft een unieke cultuur die nergens anders bestaat. Hierdoor onderbreken onuitgesproken familieregels vaak het functioneren van het paar.
De drang om in "homeostase" te blijven - het woord dat we gebruiken om dingen hetzelfde te houden, is zo sterk dat zelfs als we op en neer zweren dat we de fouten van onze ouders niet zullen herhalen, we het toch moeten doen.
Onze wens om dingen hetzelfde te houden komt tot uiting in de keuze van partners, in persoonlijke conflictstijl, in de manier waarop we met angst omgaan en in onze filosofie van het gezin.
Je zou kunnen zeggen: "Ik zal nooit mijn moeder zijn", maar iedereen ziet dat je precies zoals je moeder bent.
Relaties worden beïnvloed door de opvoeding van de partners
Een van de belangrijkste vragen die ik stellen stel, is: "Hoe wordt uw relatie beïnvloed door de opvoeding van uw partner?" Als ik deze vraag stel, wordt het duidelijk dat de communicatieproblemen niet te wijten zijn aan een intrinsieke fout in de partner, maar aan tegenovergestelde gezinsdynamieken en verwachtingen dat ze hetzelfde zouden zijn in hun huwelijk.
Soms zijn de problemen het gevolg van een traumatische of nalatige opvoeding. Een partner die een alcoholische ouder had, weet bijvoorbeeld misschien niet zeker hoe hij de juiste grenzen moet stellen aan zijn partner. Je kunt ook moeite hebben met het uiten van emoties, een worsteling om troost te vinden in de seksuele relatie, of explosieve woede.'
Op andere momenten kunnen onze conflicten ontstaan uit zelfs de gelukkigste opvoeding.
Ik ontmoette een stel, Sarah en Andrew*, die een veelvoorkomend probleem hadden: Sarah's klacht was dat ze emotioneel meer van haar man wilde. Ze voelde dat als ze ruzie maakten en hij stil werd, het hem niets kon schelen. Ze geloofde dat zijn stilzwijgen en vermijden minachtend, gedachteloos en passieloos waren.
Hij voelde dat toen ze ruzie maakten ze onder de gordel sloeg en dat het niet eerlijk was. Hij geloofde dat het uitvechten van de strijd alleen maar meer conflicten opleverde. Hij vond dat ze haar strijd moest kiezen.
Nadat ik hun perceptie van conflict had onderzocht, ontdekte ik dat geen van hen iets "onder de gordel" of inherent "oneerlijk" deed. Wat ze aan het doen waren, was van hun partner verwachten dat hij met conflicten omging op de manier die voor elk van hen natuurlijk aanvoelde.
Ik vroeg Andrew om me te vertellen hoe hij gelooft dat zijn familie leeft binnen hun relatie. Andrew antwoordde dat hij het niet zeker wist.
Hij geloofde dat ze niet veel impact hadden en dat hij en Sarah in niets op zijn ouders leken.
Toen ik vroeg hoe Andrew geloofde dat Sarah's opvoeding en gezinsleven binnen hun relatie leven, antwoordde hij snel met een diepgaande analyse.
Ik heb gemerkt dat dit meestal waar is, we hebben een verhoogd bewustzijn van waarom onze partner zich gedraagt ze doen en een hyperbewustzijn van waarom we doen wat we doen.
Andrew antwoordde dat Sarah opgroeide in een luidruchtig Italiaans gezin met vier zussen. De zussen en moeder waren "zeer emotioneel". Ze zeiden: "Ik hou van je", ze lachten samen, ze huilden samen, en toen ze vochten, kwamen de klauwen naar buiten.
Maar dan, 20 minuten later, zaten ze samen tv te kijken op de bank, lachend, glimlachend en knuffelend. Hij beschreef Sarah's vader als stil maar beschikbaar. Als de meisjes "meltdowns" hadden, praatte de vader rustig met hen en stelde hen gerust. Zijn analyse was dat Sarah nooit leerde haar emoties te beheersen en dat ze daardoor leerde uit te halen naar hem.
Net als Andrew was Sarah veel beter in staat om te beschrijven hoe de familie van Andrew hun relatie beïnvloedt. “Ze praten nooit met elkaar. Het is echt triest”, zei ze. “Ze vermijden problemen en het is zo duidelijk, maar iedereen is te bang om te praten. Ik word er echt kwaad van als ik zie hoezeer ze de problemen in het gezin negeren. Toen Andrew een paar jaar geleden echt worstelde, zou niemand het ter sprake brengen. Het lijkt me gewoon alsof er niet veel liefde is”.
Haar analyse was dat Andrew nooit heeft leren liefhebben. Dat de rustige manieren van zijn familie zijn ontstaan uit emotionele verwaarlozing.
Het paar had gewoon verschillende manieren om emoties te uiten
Het is u misschien opgevallen dat hun beoordelingen van elkaars families kritisch waren.
Toen ze dachten aan de manier waarop de families van hun partner hun relaties hebben beïnvloed, hadden ze allebei besloten dat de familie van de andere persoon het probleem was bij het creëren van de nabijheid die ze beiden wensten.
Mijn analyse was echter dat hun beide families veel van elkaar hielden.
Ze hielden gewoon anders van elkaar.
Sarah's familie leerde Sarah dat emoties niet moeten worden benut. Haar familie geloofde in het delen van positieve en negatieve emoties. Zelfs woede was een kans op verbinding in haar familie. Er kwam niets ergs van tegen elkaar schreeuwen, sterker nog, soms voelde het goed na een goede schreeuw.
In de familie van Andrew werd liefde getoond door een kalme en stille omgeving te creëren. Respect werd getoond door privacy toe te staan. Door de kinderen bij de ouders te laten komen als ze iets nodig hadden of wilden delen, maar nooit nieuwsgierig. Bescherming werd gegeven door geen conflict aan te gaan.
Dus welke manier is goed?
Dit is een uitdagende vraag om te beantwoorden. De families van Andrew en Sarah hebben het allebei goed gedaan. Ze brachten gezonde, gelukkige en goed aangepaste kinderen groot. Geen van beide stijlen zal echter passen binnen hun nieuw gecreëerde familie.
Bewustwording creëren over het gedrag van elke partner
Ze zullen zich bewust moeten worden van het gedrag dat ze van hun familie hebben geërfd en bewust moeten beslissen wat blijft en wat weggaat. Ze zullen hun begrip van hun partner moeten verdiepen en bereid moeten zijn om compromissen te sluiten over hun gezinsfilosofie.
Jeugdwonden die je relatie beïnvloeden
Een andere impact van de gezinsopvoeding is dat je verwacht dat je partner je geeft wat je niet had. We hebben allemaal blijvende wonden van kinds af aan en we besteden grenzeloze energie aan pogingen om ze te genezen.
Vaak zijn we ons niet bewust van deze pogingen, maar ze zijn er toch. Als we een blijvende wond hebben van nooit begrepen te worden, zoeken we wanhopig naar bevestiging.
Als we gekwetst werden door ouders die verbaal gewelddadig waren, zoeken we zachtheid. Toen onze gezinnen luidruchtig waren, willen we stil. Als we in de steek gelaten worden, willen we zekerheid. En dan houden we onze partners vast aan een onbereikbare standaard om deze dingen voor ons te doen. We bekritiseren wanneer ze dat niet kunnen. We voelen ons onbemind en teleurgesteld.
De hoop dat je een soulmate zult vinden die je verleden kan helen, is een algemene hoop en daarom ook een algemene teleurstelling.
Jezelf genezen van deze wonden is de enige weg vooruit.
Het doel van je partner hierin is om je hand vast te houden terwijl je het doet. Om te zeggen: "Ik zie wat je pijn heeft gedaan en ik ben hier. Ik wil luisteren. Ik wil je steunen".
*Het verhaal wordt verteld als een generalisatie en is niet gebaseerd op een bepaald koppel dat ik heb gezien.