Inhoud
Als mensen verlangen we er allemaal naar om ons onvoorwaardelijk geliefd te voelen. Om te voelen dat we goed genoeg zijn zoals we zijn.
Wanneer we 'de ware' ontmoeten, rijden we hoog op het gevoel dat iemand die we zo geweldig vinden, iets waardigs in ons ziet.
We accepteren ze (voor een tijd) onvoorwaardelijk. We zijn blind voor eventuele gebreken of onvolkomenheden.
Na een korte tijd trekt de wolk van euforie op. Kleine dingen beginnen ons aan elkaar te storen en gevoelens van ontevredenheid sluipen langzaam onze relaties binnen.
Dit artikel gaat dieper in op hoe je, door zelfbewustzijn en zelfacceptatie, tevredenheid in het leven kunt cultiveren of vinden door een bewuste poging te doen om de mentale en fysieke reacties van je lichaam op verschillende situaties in je relatie te beheersen.
Een kwestie van biologie
De euforie die we voelen aan het begin van een relatie is het resultaat van een korte termijn instroom van hormonen en biochemicaliën die zijn ontworpen om ervoor te zorgen dat onze soort overleeft.
Deze hormonen zorgen ervoor dat we ons tot elkaar aangetrokken voelen. Ze beïnvloeden onze gevoelens en onze gedachten, daarom zien we bepaalde eigenaardigheden in die eerste maanden als schattig, maar vinden ze later irritant.
Om de soort in leven te houden, houden deze 'liefdeschemicaliën' de al te bekende kritische en zelfsaboterende gedachten een tijdje stil.
Maar als ons lichaam eenmaal tot rust is gekomen in de status-quo, moeten we navigeren door het scala aan menselijke emoties die zo moeilijk voor ons zijn en ons onrustig maken.
We kennen allemaal schuldgevoelens of verantwoordelijkheidsgevoelens, en de zwaarte in de borst die daarmee gepaard gaat.
Bijna iedereen kent het zieke gevoel in de maag dat gepaard gaat met schaamte. Het roodgloeiende branden in onze borst wanneer we ons boos of wrokkig voelen, is niet minder ongemakkelijk.
We willen deze dingen niet voelen, en we kijken naar externe bronnen om ze te laten verdwijnen en om ons te helpen 'ons beter te voelen'.
Heel vaak vertrouwen we op onze partners om de bron van onze troost te zijn en worden we boos als ze tekortschieten of in de eerste plaats 'de oorzaak' zijn van onze gevoelens.
Door een gebrek aan zelfbewustzijn realiseren de meeste mensen zich echter niet dat deze emoties en de lichamelijke gewaarwordingen die ermee gepaard gaan in feite herinneringen zijn.
Dat wil zeggen dat lang geleden, toen het verbonden zijn met onze primaire zorgverleners eigenlijk een kwestie van leven en dood was, ons lichaam leerde om met stress te reageren op elk teken van ongenoegen, afwijzing, teleurstelling of loskoppeling van onze zorgverleners.
Deze momenten van waargenomen ontkoppeling en de reacties van ons lichaam worden herinnerd en opgeroepen als een kwestie van overleven. Maar wat heeft stress met emoties te maken?
Stress, overleven en emoties
Wanneer het lichaam de activeert stress reactie, het stuurt ook hormonen en biochemicaliën door het lichaam, maar ze zijn heel anders dan degene die door ons lichaam worden gepompt als we verliefd worden.
Deze moleculaire boodschappers worden ingezet door de overlevingsreactie en creëren ongemak in ons lichaam dat is ontworpen om gevaar te signaleren en een actie in gang te zetten om ons leven te redden, namelijk vechten of vluchten.
Maar in het geval van de kindertijd, wanneer deze reacties voor het eerst worden ervaren en onthouden, kunnen we geen van beide doen, dus we bevriezen en in plaats daarvan passen we ons aan.
Het aanpassingsproces is een universele menselijke ervaring.
Het begint in de vroegste momenten van het leven, is nuttig voor ons op korte termijn (als papa ons zegt niet te huilen of hij geeft ons iets om over te huilen, leren we het op te zuigen), maar in de op de lange termijn levert het problemen op.
De basis hiervan is onze neurobiologische stressreactie, die deel uitmaakt van het basispakket waarmee we worden geboren (net als het kloppen van ons hart, de functie van onze longen en ons spijsverteringsstelsel).
Hoewel het triggeren van deze reactie automatisch is (elke keer dat het gevaar of dreiging waarneemt), wordt onze reactie op die trigger geleerd en onthouden.
Overlevingsherinneringen
Gedurende de kindertijd en in de vroege volwassenheid beginnen de aangeleerde reacties van ons lichaam op waargenomen gevaar samen te werken met onze geest (naarmate ze zich ontwikkelen).
Dus wat begint als een simpele stimulus/neurobiologische reactie (denk aan een geschrokken reptiel dat dekking zoekt), pikt onderweg zelfkritische en zelfveroordelende gedachten op, die ook worden geleerd en onthouden - en ook bedoeld zijn om sommige gevoel van veiligheid door middel van controle.
Na verloop van tijd wordt het bijvoorbeeld minder kwetsbaar om te besluiten dat we niet geliefd zijn dan om erop te vertrouwen dat we dat zijn en ons afgewezen en ruimhartig voelen. Zie deze lichaamsherinneringen uit de kindertijd als een pot blauwe knikkers.
Tegen de tijd dat we volwassen zijn en de euforie van nieuwe liefde wegebt, blijven we achter met een volle pot blauwe knikkers (verouderde en minder dan nuttige lichaamsherinneringen).
Elke persoon in een relatie brengt een volle pot met verouderde visceraal/emotionele/gedachte mee herinneringen aan een relatie.
Het idee is om meer zelfbewustzijn te creëren en meer in harmonie te zijn met wat we voelen en waarom we ons zo voelen.
Radicale zelfacceptatie
De beoefening van radicale zelfacceptatie begint door meer zelfbewust te worden of zelfbewustzijn te verwerven.
Dat wil zeggen dat je geluk kunt krijgen door zelfbewustzijn door te accepteren wat er op dit moment in je lichaam gebeurt.
Denk aan een keer dat je gevoelens van angst, verantwoordelijkheid, schaamte of wrok voelde met betrekking tot je partner of relatie.
Het had waarschijnlijk te maken met het gevoel afgewezen, verkeerd begrepen of onbemind te zijn, of dat je iets verkeerd deed of gewoon verward en breedsprakig in het algemeen.
Toegegeven, al deze momenten voelen waardeloos aan. Maar in de kindertijd reageerde het lichaam met een alarm dat ons leven op het spel stond.
Dus als je partner zijn ongenoegen uit over iets dat misschien een onschuldige vergissing was, roepen de herinneringen in ons lichaam de levensreddende brigade op (die hormonen en biochemicaliën die onaangename lichamelijke sensaties veroorzaken).
Met zelfbewustzijn van hoe dit werkt, kunnen we nieuwe ervaringen hebben, die nieuwe herinneringen vormen (laten we zeggen groene knikkers) om oude te vervangen.
Dit kan gebeuren omdat je een nieuwe relatie hebt met moeilijke lichamelijke gewaarwordingen, gedachten en emoties.
Radicale zelfacceptatie is het bijproduct van het ontmoeten van elk moment met dit nieuwe perspectief, een opschorting van oordeel en het vermogen om te pauzeren voordat je reageert.
Om dit nieuwe perspectief te ontwikkelen, moeten we ons inzetten om ons te concentreren op de sensaties in ons lichaam en ze te erkennen als een herinnering (een blauwe knikker).
Het is niet nodig om iets te onthouden; in het bijzonder is het voldoende om te erkennen dat je lichaam het zich herinnert en reageert met een oude herinnering - alsof je leven op het spel staat.
De lichamelijke gewaarwordingen die we voelen zijn niet de bron van menselijk lijden. Lijden wordt gecreëerd door de gedachten in onze geest.
Dit is de reden waarom, wanneer we de sensaties accepteren voor wat ze zijn - een mechanisme van onze neurobiologische overlevingsreactie, we kunnen beginnen ons eigen lijden te ontrafelen.
We kunnen erkennen dat onze gedachten ook geleerde en herinnerde reacties zijn die ons niet langer dienen (onderdeel van onze blauwmarmeren pot).
Wanneer we radicale zelfacceptatie beoefenen, hebben we een nieuwe ervaring, en deze nieuwe ervaring creëert nieuwe en meer nieuwsgierige en medelevende gedachten.
Elke keer dat we dit doen, creëren we een nieuwe herinnering (groen marmer) voor onze pot.
Dit kost tijd, maar naarmate onze geheugenpot vol raakt met groene (nieuwe) knikkers, wordt het zoeken naar een nieuwe/bijgewerkte reactie steeds automatischer.
Ons leven voelt minder zwaar, we voelen ons zelfverzekerder en veerkrachtiger, en onze relaties worden positief beïnvloed omdat we niet langer naar antwoorden buiten onszelf zoeken.
Als u zich ertoe verbindt om elk moment met dit nieuwe perspectief te ontmoeten, zal dit leiden tot blijvende verandering. Het belangrijkste is dat je een pauze creëert tussen de reactie van je lichaam en je (automatische) gedachten en handelingen.
Een van de handigste manieren om die pauze te creëren, is door een eenvoudige oefening aan je leven toe te voegen telkens wanneer je je gestrest voelt. Ik heb een dergelijke praktijk hieronder gegeven:
De volgende keer dat je ruzie krijgt met je partner, of je breeduit, onbegrepen of verantwoordelijk voelt voor de emotionele toestand van je partner, probeer dan het volgende:
- Praat rechtstreeks met je lichaam en vertel het dat dit echt aanvoelt (het lichaam vertelt je dat je leven in gevaar is), maar het is niet de waarheid.
- Haal minstens tien keer diep adem zoals hier wordt aangegeven: adem in door je neus en voel hoe je borst en buik opzwellen. Pauze. Adem uit je neus, voel je borst en buik leeglopen. Pauze.
- Als je merkt dat je gedachten afdwalen, visualiseer dan getallen (denk aan Sesamstraat-stijl) in je hoofd en tel in één adem van tien naar één af.
- Doe niets totdat het systeem van je lichaam is gekalmeerd en je geest zich gecentreerd en geaard voelt.
Na verloop van tijd zal je pot worden gevuld met nieuwe geheugenknikkers, en je kunt doorgaan met het helpen van degenen van wie je houdt om een nieuw gevoel van vrijheid te vinden, net zoals jij dat hebt gedaan.
Zelfbewustzijn is de eerste stap naar het vinden van tevredenheid, wat op den duur kan leiden tot zelfacceptatie, waardoor we meer geluk in ons leven kunnen vinden.