Inhoud
- Religie en intellectuele nieuwsgierigheid kunnen een wig drijven tussen een verliefd stel
- Een nieuw leven vinden
- Profiteren van onrust in het verleden
Vijfenveertig jaar geleden, afgelopen mei, zei ik: “Ik doe”. In het begin van de jaren zestig, als kind van echtscheiding, zwoer ik toen ik trouwde dat het voor altijd zou zijn. In 1973 verlieten mijn man en ik Philadelphia naar Connecticut nadat we een klein bedrijf hadden gekocht. Ik heb me parttime ingeschreven bij Connecticut College om mijn bachelordiploma te behalen.
Mijn man was ambitieus en het duurde niet lang voordat we uit de schulden kwamen, een huis hadden en een solide middenklasse werden.
We waren allebei arm opgegroeid, hadden allerlei klusjes gedaan na school en probeerden ons gezin te helpen met de basisbehoeften. Met welvaart kwam er meer vrijheid om specifieker te kiezen, wie ik wilde worden, nu ons leven financieel minder gestrest was.
Mijn primaire aandacht was verschoven van het willen van kinderen en een gezin naar psychologie studeren, leren wat mensen drijft.
Mijn man begon dichter bij zijn geloof te komen, dankbaar voor onze materiële troost, nu wilde hij zijn geestelijk leven verdiepen. Het duurde niet lang voordat relatietherapie voor ons een manier was om deze splitsing het hoofd te bieden zonder schuld en beschuldiging.
Als kleindochter van Holocaustoverlevenden was het christendom geen weg die ik kon inslaan.
De toewijding van mijn man aan de leer van Jezus was een realiteit die mijn geloof in 'til death due us part' op de proef stelde. Het was een minnelijke scheiding.
Religie en intellectuele nieuwsgierigheid kunnen een wig drijven tussen een verliefd stel
Wie had gedacht dat religie en intellectuele nieuwsgierigheid een wig konden drijven tussen 2 mensen die heel veel van elkaar hielden? Welk damesblad vertelt je niet dat sexy ondergoed en een betere techniek in bed elk huwelijk kunnen oplossen?
Met het geld van de echtscheidingsconvenant ging ik naar Philadelphia om mijn masteropleiding af te ronden en verhuisde ik terug naar Philadelphia om een MSW na te streven, die ik begin jaren 80 voltooide. Ik ging sporadisch uit toen mijn carrièrepad in beeld kwam. Het was slim geplukt en internetdating was nog niet echt een ding. Het maakte niet uit hoeveel blind dates ik probeerde of introducties door vrienden, ik kon mezelf niet meer in de routine van het leven met iemand voorstellen, toen ik me eenmaal had aangepast aan het leven op mijn eentje. Ik leefde met veel verlangen en rookte te veel wiet.
Halverwege de jaren 90 verhuisde ik naar San Francisco nadat ik als therapeut interesse had gekregen om alcoholisten en drugsverslaafden te helpen herstellen.
Zelf was ik in 1986 nuchter geworden en voelde ik dankbaarheid voor de steun en de gemeenschap die me in staat hadden gesteld mezelf beter te leren kennen, niet gehinderd door de 'moeten' en druk van culturele imperatieven. Ik had altijd naar mijn eigen drummer gemarcheerd en San Francisco bood me een kans om lifestyle-opties te verkennen, had ik nooit gedacht.
Een nieuw leven vinden
Toen ik in de zomer van 1995 een verslavingsseminar leidde voor maatschappelijk werkers in Bay Area, kreeg ik een co-presentator toegewezen die Mr Right bleek te zijn.
Door samen te werken kreeg ik de kans om niet alleen mijn filosofie van herstel te delen, maar ook om te leren over zijn strijd om zijn eigen levenswijsheid en genade te bereiken.
Hij was een alleenstaande ouder, voedde zijn tienerzoon op in Berkeley en had geen haast om zijn levensstijl te veranderen. Ik had een meditatiebeoefening en een gemeenschap ontwikkeld in San Francisco en was niet geïnteresseerd om naar de East Bay te verhuizen.
Snel vooruit 23 jaar, we zijn toegewijde zielsverwanten geworden. Zijn zoon is getrouwd en naar NYC verhuisd en we hebben ons in een patroon van weekenden en woensdagavonden samen en dinsdag en donderdag alleen gevestigd.
Profiteren van onrust in het verleden
Achteraf gezien klinkt het allemaal zo moeiteloos en ik denk dat het ontmoeten van halverwege de veertig met zoveel persoonlijk werk de zaken vereenvoudigde. Of misschien hebben we veel liefdesverdriet, eenzaamheid en eenzaamheid ervaren voordat we elkaar ontmoetten. Ik weet alleen dat het voor ons werkt.
Ik voel me veiliger en toegewijd aan onze relatie, ondanks het ontbreken van de externe structuur van een huwelijksvergunning. Monogamie is onze wederzijdse keuze geweest en de vrijheid om al dan niet samen te zijn houdt de passie op de een of andere manier levend. Ik word volgend jaar 70 en neem elke dag zoals hij komt. Ik denk dat ik me eindelijk gezegend voel, al die jaren later, dat ik zo totaal en volledig voor het huwelijk ben gezakt.