Inhoud
- Conflict in behoefte aan privacy en intimiteit
- Behoefte aan privacy wordt verkeerd geïnterpreteerd door de andere partner
- Herken het patroon van gekwetst worden en excuses aanbieden
- Het gevoel van gekwetstheid heeft vaak te maken met onvoldoende veilige grenzen
- Twijfels leiden tot terughoudendheid om te plegen
- Oefen vergeving
- Therapie voor het disfunctionele patroon
Van de verschrikkelijke twijfel van de schijn, Van de onzekerheid tenslotte, dat we misleid kunnen worden, Dat vertrouwen en hoop misschien maar speculaties zijn. ~Walt Whitman~
De meeste mensen verlangen naar meer intimiteit en genegenheid in hun leven. Meestal proberen ze aan deze behoeften te voldoen door middel van relaties, voornamelijk een relatie met een speciale persoon of partner. Toch is er in elke relatie een onzichtbare beperking op de hoeveelheid of het niveau van emotionele en fysieke nabijheid.
Wanneer een of beide partners die limiet bereiken, treden onbewuste afweermechanismen in werking. De meeste paren streven ernaar hun vermogen tot intimiteit te vergroten en te verdiepen, maar zonder zich bewust te zijn van de gevoeligheden van beide partners rond die limiet, is de kans groter dat afstand nemen, pijn doen en accumulatie van accounts gebeuren.
Ik beschouw die limiet als een gezamenlijk quotiënt, een inherent kenmerk van het paar. Echter, in tegenstelling tot I.Q. het kan toenemen met opzettelijke en regelmatige oefening.
Conflict in behoefte aan privacy en intimiteit
De behoefte aan privacy en individualiteit is heel basaal en is in ieder van ons aanwezig, evenals de behoefte aan verbinding, spiegeling en intimiteit. Het conflict tussen deze twee groepen behoeften kan leiden tot strijd en mogelijk tot groei.
Het innerlijke gebabbel, vaak onbewust, zou iets kunnen zeggen als: 'Als ik deze persoon dichter bij me laat komen en zijn behoeften in overweging laat nemen, verraad ik mijn eigen behoeften. Als ik voor mijn eigen behoeften zorg en mijn grenzen bescherm, ben ik egoïstisch, of ik kan geen vrienden hebben.”
Behoefte aan privacy wordt verkeerd geïnterpreteerd door de andere partner
De meeste stellen ontwikkelen een disfunctioneel gedeeld patroon dat de intimiteit ondermijnt.
Meestal, zo niet altijd, is het gebaseerd op de kernafweermechanismen van de individuen. Het is gebruikelijk dat dergelijke onbewuste verdedigingen door de andere partner worden opgemerkt en persoonlijk worden opgevat, geïnterpreteerd als een aanval of als verlating, verwaarlozing of afwijzing.
Hoe dan ook, ze lijken gevoelige punten van de andere partner aan te raken en roepen hun oude reacties op die diep geworteld zijn in de kindertijd.
Herken het patroon van gekwetst worden en excuses aanbieden
Een dergelijk misverstand ontstaat meestal wanneer een of beide partners gewond raken. Het is essentieel voor de stabiliteit van de relatie om de patronen te leren herkennen die tot pijn leiden en om zich te verontschuldigen wanneer ze worden opgemerkt.
Excuses bevestigen impliciet de toewijding aan de relatie. Het is belangrijk om meteen op te merken dat verontschuldiging geen schuldbekentenis is. Het is eerder een erkenning dat de ander gekwetst is, gevolgd door een uiting van empathie.
Het gevoel van gekwetstheid heeft vaak te maken met onvoldoende veilige grenzen
De partner die beledigd was, heeft de neiging om te reageren met kwetsende acties of woorden die het gevecht voortzetten en de afstand vergroten. Om terug te gaan naar verbinding, moet je opnieuw over de grenzen onderhandelen, samen met de bevestiging van de toewijding aan de relatie.
Openheid voor onderhandelingen drukt het begrip uit dat individuele grenzen en diepe verbondenheid elkaar niet uitsluiten. In plaats daarvan kunnen ze naast elkaar groeien en verdiepen.
Twijfels leiden tot terughoudendheid om te plegen
Een veel voorkomend verdedigingsmechanisme is twijfel die leidt tot terughoudendheid om te plegen. Wanneer mensen op het hek staan en twijfels uiten door middel van woorden, lichaamstaal of ander gedrag, schudt het de basis van de relatie en leidt tot afstand en instabiliteit.
Wanneer een partner wantrouwen uit, zal de ander waarschijnlijk afwijzing of verlating ervaren en onbewust reageren met zijn of haar eigen typische verdedigingen.
Oefen vergeving
Het is onvermijdelijk dat partners elkaar pijn doen. We maken allemaal fouten, zeggen de verkeerde dingen, vatten dingen persoonlijk op of begrijpen de bedoeling van de ander verkeerd. Het is dus belangrijk om excuses en vergeving in de praktijk te brengen.
Het patroon leren herkennen en zo mogelijk stoppen en zo snel mogelijk excuses aanbieden is een essentiële vaardigheid voor het behoud van het paar.
Therapie voor het disfunctionele patroon
Wanneer we tijdens een therapiesessie een disfunctioneel patroon identificeren en beide partners kunnen het herkennen, nodig ik beide uit om het te proberen te benoemen wanneer het zich voordoet. Dergelijke patronen zullen zich waarschijnlijk regelmatig herhalen. Dat maakt ze een betrouwbare herinnering voor het werk van het paar om hun relatie te helen.
Wanneer de ene partner tegen de andere kan zeggen: "Beste, doen we nu waar we het over hadden in de laatste therapiesessie? Kunnen we proberen te stoppen en samen te zijn?” die uitdrukking is een commitment aan de relatie en wordt gezien als een uitnodiging om de intimiteit te vernieuwen of te verdiepen. Als de pijn te groot is, is de enige optie misschien om de situatie te verlaten of een pauze te nemen.
Als dat gebeurt, raad ik stellen aan om te proberen een verbintenisverklaring op te nemen. Zoiets als: “Ik ben te gekwetst om hier te blijven, ik ga een half uur wandelen. Ik hoop dat we kunnen praten als ik terugkom."
Het verbreken van de verbinding, hetzij door fysiek weg te gaan, hetzij door stil te blijven en te "tegenwerken", leidt meestal tot schaamte, wat het ergste gevoel is. De meeste mensen zouden alles doen om schaamte te vermijden. Dus het opnemen van een intentieverklaring om de verbinding te behouden, verlicht de schaamte en opent de deur naar een reparatie of zelfs naar een grotere nabijheid.
Walt Whitman eindigt het gedicht over twijfels met een veel hoopvollere noot:
Ik kan geen antwoord geven op de vraag naar de schijn, of die van identiteit achter het graf; Maar ik loop of zit onverschillig - ik ben tevreden, Hij heeft mijn hand vastgehouden en heeft me volledig tevreden gesteld.
Deze "hand vasthouden" hoeft niet perfect te zijn. De volledige voldoening die het gedicht beschrijft, komt voort uit een diep besef en aanvaarding dat elke relatie is gebaseerd op compromissen. De acceptatie maakt deel uit van opgroeien, tienerjaren en hun idealisme achterlaten en volwassen worden. Ik lees in deze laatste regels van het gedicht ook de bereidheid om aarzelend, twijfelachtig of achterdochtig te zijn en de geneugten van een betrouwbare, volwassen relatie volledig te omarmen.
Het opbouwen van vertrouwen is een eenvoudige oefening om kleine beloften te doen en te leren deze na te komen. Als therapeuten kunnen we koppels de kansen laten zien voor beloften die klein genoeg zijn en hen helpen consequent te oefenen totdat het vertrouwen wortel begint te schieten.
Door kwetsbaarheid toe te staan, wordt het intimiteitsquotiënt langzaam uitgebreid. Het is beangstigend om kwetsbaar te zijn, want veiligheid is een van de meest fundamentele menselijke behoeften. Toch wordt het beste werk van koppels precies gedaan in die regio waar kwetsbaarheid en zelfs lichte pijn kan worden hersteld met een oprechte verontschuldiging en duidelijke uiting van toewijding en vervolgens kan worden omgezet in intimiteit.