Inhoud
- Een nieuw leven opbouwen na een scheiding
- Een kans geven aan een nieuwe echtelijke unie
- Weer scheiden
- Een onafhankelijk leven herstructureren
- Aanmelden bij sociale groepen
Scheiden is nooit makkelijk. Zelfs gepopulariseerde televisieprogramma's tonen het resulterende conflict, de emotie en de verwarring die tijdens en na het proces heersen.
Ik was negentien toen ik voor het eerst trouwde. Na een wervelende verkering in Europa met een jonge luitenant van het leger, ben ik weggevaagd van familie toen we terugkeerden naar de VS om als getrouwd stel te leven.
Twintig tumultueuze jaren en twee prachtige dochters later, was ik die dochters aan het inpakken voor een buitenlandse verhuizing. We lieten hun vader achter in Californië en gingen naar Virginia.
Hij en ik waren vanaf het begin een duidelijke mismatch geweest. Jaren van conflict en pijn zorgden ervoor dat het definitieve besluit dat het voorbij was een opluchting leek, omdat we wisten dat het einde onvermijdelijk was. Toch was de scheiding moeilijk en levensveranderend geweest.
Een nieuw leven opbouwen na een scheiding
Alleen opnieuw beginnen op een nieuwe plek met pre-tienerdochters was niet gemakkelijk. We bouwden samen een nieuw leven op als een gezin van drie vrouwen.
In de loop der jaren hebben we een felle en compromisloze kracht, onafhankelijkheid en een onoverwinnelijke eenheid ontwikkeld.
Zoals veel soortgelijke trio's, werden we een eenheid en bleven we bij elkaar en dachten we dat we de drie musketiers waren.
Een kans geven aan een nieuwe echtelijke unie
Jaren gingen voorbij, de meisjes groeiden en waren bijna klaar om alleen te zijn. We waren alle drie comfortabel, zelfverzekerd en tevreden in de onafhankelijke werelden die we voor onszelf hadden gecreëerd.
Toch houdt het leven verandering in. Na jaren van interactie en een groeiend engagement met een man die me herhaaldelijk verzekerde van zijn onsterfelijke liefde, was ik bereid een gok te wagen. Hij verzekerde me dat ik dat kon, "stop met wachten tot de andere schoen valt, (hij) zat er voor het leven in."
Ik vond verrassend na alle pijn van het eerste huwelijk en scheiding, ik was bereid om terug te stappen in de wereld van relaties.
Ik voelde me zeker van zijn loyaliteit, integriteit en geloften. Ik stopte met mijn lerarenberoep en verhuisde om zijn carrière vooruit te helpen. Zonder waarschuwing viel de andere schoen en zonder uitleg. Hij vertelde me dat ik gemeen was, en hij was klaar. En zonder verdere uitleg was hij weg.
Kijk ook: 7 meest voorkomende redenen voor echtscheiding
Weer scheiden
Het was toen dat ik hoorde over echte verwoesting na echtscheiding.
De schaamte die ik voelde voor het schuldgevoel dat hij had toegebracht voordat hij ons leven verliet, verlamde me van verdriet.
Het duurde weken voordat ik stopte met snikken en van de bank afstapte. Ik kon niet eten, slapen of denken. Ik vroeg me af wat mijn leven zou kunnen bevatten en hoe ik verder kon gaan. Een vriend arriveerde om de controle over te nemen. Ik probeerde rustig mijn situatie uit te leggen. Ik vertelde haar het enige wat ik wist. "Het zal lang duren om hiervan te herstellen, en ik weet niet waar het pad naartoe kan leiden."
Ik had geen idee hoe lang het echt zou duren. Mijn kompas was verbrijzeld en ik had geen richtingsgevoel. Dertien jaar lang was mij verteld dat ik kon "stoppen met wachten tot de andere schoen zou vallen", toen plotseling en onverwacht de schoen rechtstreeks naar me werd gegooid - met een dodelijk doel.
Het duurde meer dan twee jaar voordat mijn scheiding definitief was en ik enige schijn van afsluiting van mijn beproeving kon vinden. Papierwerk biedt echter geen genezing. Het schetst geen vervolgstappen, biedt geen richtlijnen voor een beter bestaan of suggereert beproefde methoden om vooruit te komen.
Een onafhankelijk leven herstructureren
Rouwen is niet iets dat wordt ondersteund of aangemoedigd in de Amerikaanse cultuur. Mijn verhaal was oud. Mijn ondersteuningssysteem minder geduldig.
Het was nu tijd voor het harde werk om een zelfstandig leven te herstructureren op een plek waar ik niet zeker wist of ik wilde blijven.
Aanmelden bij sociale groepen
Ik ontdekte sociale groepen in mijn omgeving. Ik schreef me voorzichtig in voor diners, films en andere activiteiten met mensen die ik nog nooit had ontmoet en waarvan ik niet wist dat ze beschikbaar waren.
Het was niet gemakkelijk en ik voelde me vaak verlamd van angst en schroom. Behoedzaam begon ik spontane gesprekken met anderen. Elk uitje werd een beetje minder beangstigend en een beetje gemakkelijker te volbrengen.
Heel langzaam, in nog eens twee jaar, begon ik te beseffen dat ik opnieuw betekenisvolle relaties opbouwde.
Ik merkte op dat het gevoel van isolement en eenzaamheid dat alomtegenwoordig was sinds mijn echtgenoot was vertrokken, langzaam verdwenen was. Het werd nu vervangen door een gevoel van vervulling en verbondenheid. Mijn agenda was niet meer leeg. Het was nu gevuld met zinvolle activiteiten met nieuwe vrienden.
De reis naar zelfontplooiing en empowerment
Ik ben nog steeds verbaasd. Ik ben bevoegd geworden. ik ben genezen. Ik ben gezond en in staat om mijn eigen onafhankelijke leven te leiden. Ik maak mijn eigen keuzes. Ik voel me weer waardevol en waardevol. Ik word wakker en voel me elke ochtend levendig en krachtig.
Ik kan openlijk met deze nieuwe vrienden praten over de omstandigheden van wat er in mijn leven was gebeurd. Ik deel met hen dat Two Minus One: A Memoir zal worden gepubliceerd. Ze zijn bemoedigend en ondersteunend. Ik bezit een overweldigend gevoel van vrede, vreugde en tevredenheid met mijn leven. Ik heb veel meer gedaan dan overleven. Ik heb gebloeid.