Inhoud
Je weet waarschijnlijk al uit eigen ervaring hoe moeilijk het soms kan zijn om het gevoel te hebben dat je op dezelfde lijn zit als je partner, dat de persoon met wie je vandaag bent nog steeds dezelfde persoon is op wie je verliefd werd. Relaties veranderen en een van de moeilijkste onderdelen is om de eerste vonk levend te houden in het licht van het verstrijken van de tijd.
Waarom vervagen aanvankelijke passies?
Waarom is dit dat we voelen dat de persoon waar we ooit verliefd op waren, nu meer op een vreemde of een kamergenoot lijkt?
Een van de belangrijkste uitdagingen is het betrokken egocentrisme. We raken allemaal verdwaald in onze eigen werelden en houden dingen binnen als we het meest bang zijn om gekwetst te worden. In het begin kunnen we het risico lopen kwetsbaar te zijn omdat er minder op het spel staat. Maar als een relatie al lang aan de gang is, wordt het eng om de boot te laten schommelen. We zijn meer afhankelijk van de mening van onze partner over ons en we hebben meer te verliezen als we gekwetst worden, omdat het niet zo gemakkelijk is om gewoon weg te lopen. En dus beginnen we dingen te laten glijden, emotioneel veilig te spelen en de onopgeloste problemen die van tijd tot tijd opduiken aan de kant te laten.
Maar het nemen van emotionele risico's is wat ons dichterbij brengt, en enige angst en kwetsbaarheid is eigenlijk nodig om enige opwinding levend te houden. Het ontdekken van nieuwere en diepere aspecten van elkaar is wat een langdurige relatie zijn gevoel van nieuwheid en allure geeft. Verbinding moet opnieuw gebeuren tegen een achtergrond van veiligheid en vertrouwdheid.
Laten we samen naar een paar kijken.
Neem David en Kathryn. Ze zijn midden vijftig, ongeveer 25 jaar getrouwd. Beiden zijn drukke leidinggevenden en de tijd heeft afstand tussen hen gecreëerd. David wil weer contact maken, maar Kathryn duwt hem steeds weg.
Hier is Davids kant van het verhaal:
Ik zeg het niet graag, maar op dit moment voelt het alsof Kathryn en ik meer kamergenoten zijn dan man en vrouw. Ook al hebben we het allebei zo druk met onze carrière, als ik thuiskom van reizen of zelfs van lange dagen op kantoor, kijk ik er naar uit haar te zien en verlang ik naar een connectie. Ik wou dat we af en toe samen iets leuks konden doen en ik maak me zorgen dat we allemaal zo betrokken zijn geraakt bij onze eigen interesses dat we onze relatie echt uit het oog zijn verloren en er een prioriteit van maken. Het probleem is dat Kathryn totaal ongeïnteresseerd in mij lijkt. Telkens wanneer ik haar benader of haar vraag om samen uit te gaan en iets sociaals of zelfs gewoon leuks tussen ons twee te doen, wuift ze me weg. Het voelt alsof ze een muur heeft opgetrokken en soms maak ik me zorgen dat ze zich verveelt met mij of dat ze me gewoon niet meer opwindend vindt.
David is bang om Kathryn te vertellen hoe hij zich voelt. Hij is bang voor afwijzing en hij gelooft dat hij de waarheid over Kathryns gedrag al weet - dat ze geen interesse meer heeft. Hij is bang dat het naar buiten brengen van zijn angsten zijn ergste angsten over zichzelf en zijn huwelijk zal bevestigen; dat hij niet meer de jonge en opwindende man is die hij vroeger was en dat zijn vrouw hem niet langer wenselijk vindt. Het lijkt gemakkelijker om zijn persoonlijke gedachten voor zich te houden, of beter nog, om Kathryn niet meer mee uit te vragen.
Kathryn heeft echter haar eigen standpunt; een waar David niets van af weet omdat ze er niet over praten.
Katrien zegt:
David wil steeds uitgaan en socializen, maar hij realiseert zich niet dat ik me zo slecht over mezelf voel, het is moeilijk om uit te gaan zoals vroeger. Eerlijk gezegd voel ik me gewoon niet goed over mezelf. Het is al moeilijk genoeg om te bedenken wat ik 's ochtends aan moet als ik naar mijn werk ga en me dan de hele dag slecht over mezelf te voelen... als ik 's avonds thuiskom, wil ik gewoon thuis zijn in mijn comfortzone en me geen zorgen maken over om aan te kleden en alle kleding in de kast te zien die niet meer past. Mijn moeder zei altijd dat het nooit goed is om tegen een man te zeggen dat je je niet goed voelt over hoe je eruitziet; je tovert gewoon een grote glimlach op je gezicht en doet alsof je je mooi voelt. Maar ik voel me helemaal niet mooi. Als ik tegenwoordig in de spiegel kijk, zie ik alleen de extra kilo's en de rimpels.
Kathryn is net zo bang dat praten over hoe ze over zichzelf denkt met David, zijn aandacht alleen maar op haar gebreken zal vestigen en haar negatieve gevoelens over haar lichaam zal bevestigen.
Een buitenstaander kan gemakkelijk zien hoe moeilijk het voor elk van deze partners kan zijn om dingen niet persoonlijk op te vatten als ze allebei bang zijn om hun angsten op het spel te zetten en te praten over wat er binnenin gebeurt, maar David en Kathryn zijn elk zo verloren in hun eigen hoofden dat het niet eens bij hen opkomt dat er misschien een heel ander perspectief is. Dit maakt het ook moeilijk voor dit paar om opnieuw contact met elkaar te maken en hun verlangen naar een ander te bevestigen.
Wees niet dit stel!
Je hebt niet per se een huwelijksconsulent nodig (hoewel het soms kan helpen als je vastzit!) om dit soort impasse op te lossen; het draait allemaal om gewoon een risico nemen en zeggen wat je weet dat waar is in je eigen geest. Het is oké om bang te zijn, maar het spreken is nog steeds essentieel.
Het is normaal om dingen persoonlijk op te vatten wanneer we het meest kwetsbaar zijn, en het is gemakkelijk om aannames te doen en als reactie daarop te stoppen. Maar als je niet bereid bent een kans te wagen in je huwelijk, weet je misschien nooit welke kansen op nabijheid je misloopt!
Ben je klaar om je uit te spreken? Misschien ben je blij als je dat doet!