Inhoud
- Voor het meisje op de foto
- Nu voor het lastige deel
- De realisatie van Gods plan
- Huwelijk aan de horizon
- De sluier is opgelicht
- Een getuigenis van hopeloosheid in het huwelijk
- Dit is mijn getuigenis van hopeloosheid in het huwelijk.
- Hoop terugwinnen uit hopeloosheid
In de tegenwoordige tijd geloof ik dat God ons niet zo ver zou hebben gebracht om ons te verlaten. Als ik terugkijk, weet ik nu dat God eerst van mij hield, zodat ik bewust onvoorwaardelijk kan liefhebben.
De nacht dat God me vroeg om te ‘blijven’. Hij zei: "Als je wilt dat ze begrijpt wat ware liefde is, zul je "blijven". Die nacht was het begin van bijna 19 jaar van hartzeer en vaak spijt.
Niemand had me ooit verteld dat het leven zo moeilijk zou zijn. Niemand had ooit de mentale en spirituele pijn uitgelegd waar ik doorheen zou gaan alleen maar om de liefde van God te bewijzen.
Dit is mijn getuigenis van een gebroken huwelijk.
Voor het meisje op de foto
Het was liefde op het eerste gezicht. Ik was 10 jaar oud toen mijn broer een foto mee naar huis nam aan zijn beste vriend. Ze was een 12-jarige middelbare scholier en ik wist dat ze op een dag de mijne zou zijn.
Ik kan haar nu bijna zien, zittend op dat dressoir. Een glimlach zo mooi en levendig als alleen Gods meest vakkundig gemaakte schepping zou kunnen zijn. Ze wist het toen nog niet, maar er was haar beloofd mijn vrouw te worden, een huwelijk dat in alle opzichten perfect was.
Ongeveer 4 jaar later waren mijn broer en ik aan het basketballen in een buurtpark toen een van zijn vrienden van de middelbare school langs het veld jogde en hem herkende.
Toen ik werd voorgesteld, herinner ik me dat ik dacht WOW, ik ben verliefd. Na een kort gesprek ging ze verder met joggen. Ik vroeg meteen aan mijn broer, "is zij dezelfde beste vriendin van de foto jaren geleden." Tot mijn verbazing zei hij nee.
Nu denk ik dat mijn broer op een goudmijn van mooie vrouwen zit. Een paar jaar snel vooruit terwijl mijn broer en ik rondhingen, bezochten we een vriend van de middelbare school. En ja, zoals je kunt raden.
Het is weer gebeurd; Ik was verliefd. Ik vroeg: "Is dit hetzelfde meisje uit het park?" "Nee", "hoe zit het met het meisje op de foto (mijn eerste liefde)" "Nee", antwoordde hij.
Nu voor het lastige deel
Het was op het eerste gezicht zeker niet leuk toen ik de beste vriend van mijn broer uit hun middelbare schooltijd ontmoette. Toen mijn nichtje werd geboren, bezocht ik haar elke kans die ik kreeg na school.
Omdat ik de trotse oom was die ik was, nam ik mijn toenmalige vriendin en beste vriendin mee om mijn nichtje te ontmoeten toen ik de deur opendeed naar het appartement van mijn broer, waar zij was. Een vreemde hield mijn dierbare nicht, mijn broer en schoonzus nergens in zicht.
Dus deed ik wat elk liefhebbend familielid zou doen. Ik nam mijn nichtje uit de armen van deze vreemdeling en stelde twee fundamentele vragen "wie ben jij" en "waar-is mijn broer". Toen begon de staarwedstrijd.
Ik was bijna vergeten waarom ik daar was. Na die dag werd deze vreemdeling, de zogenaamde beste vriend van mijn broer (die ik nooit heb ontmoet), de Meter genoemd. Tot zover de goudmijn van mooie vrouwen.
Deze vriendin was schattig, maar mijn nichtje is van mij, en ik wilde haar met niemand delen, zelfs niet met haar 'meter'. Onnodig te zeggen dat ik niet genoeg kon doen om deze meter weg te houden. Ze begon elke dag langs te komen. We werden zelfs vrienden.
Ze bleek toch niet zo slecht te zijn. We begonnen zelfs rond te hangen om te lachen en te praten. We realiseerden ons dat we veel gemeen hadden. Tijdens de zomer voor mijn laatste jaar op de middelbare school, kreeg ik het lef om haar mee uit te vragen.
Het was een van de meest ongemakkelijke momenten van mijn leven. Terwijl ik struikelde over mijn woorden, zei ze: "ja!" voordat ik mijn voorbereide toespraak kon afmaken. Ik voelde me het gelukkigste kind ter wereld; Ik was aan het daten met een studente. Uit alle vrienden van mijn broer had ik de beste gekozen.
De realisatie van Gods plan
Op een dag hadden mijn nieuwe vriendin en ik het over vroeger toen ze mijn broer voor het eerst ontmoette. Ze vertelde dat ze hem al vanaf de middelbare school kende.
We lachten toen ik haar vertelde dat ze het bijna miste omdat ik als kind verliefd was op zijn beste vriend, ook al had ik haar nooit ontmoet - het meisje op de foto.
Ze vond het niet zo grappig toen ze zei: 'Dat was ik die op het dressoir zat. Ik heb je broer die foto gegeven.' We waren verbaasd over hoe ons leven was verlopen. Hier was ik, aan het daten met het meisje van de foto!
Het meisje waarvan ik zei dat ik op een dag zou trouwen. Hoe geweldig is dat? Dus ik moest weten... hoe zit het met de beste vriend die ik in het park heb ontmoet. Ze zei: "oh ja, ik herinner me die dag."
Nu voor de laatste "beste vriend" Hoe zit het met de kastvriend die we die dag zoveel jaren geleden bezochten. Als dit iets van God was, zou zij zeker dezelfde vriendin zijn.
Het brak mijn hart toen ze zei dat ze zich niet kon herinneren dat we haar bezochten. Om me nooit over te geven, beschreef ik hoe haar moeder eruit zag, het huis, de grote boom voor de deur, de spleet in de oprit.
BINGO... ja, dat is het huis van mijn moeder en mijn moeder. Om een lang verhaal kort te maken... Ik was keer op keer verliefd geworden op hetzelfde meisje. Het meisje op de foto was eindelijk van mij en voorbestemd om mijn vrouw te worden. Zij was Gods plan om geluk en vreugde in mijn leven te brengen.
Huwelijk aan de horizon
Na ongeveer 4 jaar daten, naderden we eindelijk de drempel van het huwelijk. We hebben huwelijkslessen gevolgd. We baden elke avond samen, lazen samen de Bijbel. We waren vastbesloten om voor altijd verliefd te blijven.
Ik vroeg haar moeder en vader om haar hand in het huwelijk. 11 september 1999, God had Zijn belofte gehouden. Mijn eerste liefde was mijn enige echte liefde.
De persoon die ik beloofde mijn hele leven te wijden aan liefde, eer, koesteren en respect tot de dood ons scheidt.
De afgelopen 4 jaar hadden we onze ups en downs, maar het zou het allemaal waard zijn. Ik kon mijn bruid mee naar huis nemen en die eerste wilde nacht hebben waar we allemaal van dromen... of dat dacht ik tenminste.
De sluier is opgelicht
Wat dacht je van een liefdesverhaal. Je kunt wel zeggen dat het gemaakt is voor Lifetime TV. Maar ik schrijf niet over een liefdesverhaal. Dit gaat over de kracht van vergeving en het begrijpen van mijn doel.
Dit gaat over mijn reis van geloof en de kosten die nodig zijn om het pad te bewandelen dat God mij ook heeft geroepen. Mijn verhaal begint met liefdesverdriet en oneerlijkheid, maar ik blijf standvastig... niet bereid om iets anders te zien dan de beloften van God.
Het leven heeft ons geraakt, en het heeft ons hard geraakt. In een onvoorstelbare staat van ongeloof en niets, argumenteerde ik met God in de geest: "Hoe kon je dit toestaan" "Ik vertrouwde je, ik hield van haar met heel mijn hart."
Gods enige antwoord was: "Als je wilt dat ze begrijpt wat echte liefde is, blijf je." Je moet gek zijn, zei ik. Op de een of andere manier vond ik de kracht om op Hem te vertrouwen.
Je kent het gezegde: "Waanzin is steeds hetzelfde doen, maar een andere uitkomst verwachten." In mijn geval is dat geloof of domheid; Ik ben er nog niet uit. Hoe hou je van iemand die je pijn heeft gedaan?
Een getuigenis van hopeloosheid in het huwelijk
Hoe vertrouw je iemand die het grootste aantal messen in je rug heeft? Iemand die je er met succes van kan overtuigen dat je elk mes er zelf in legt? Hoe vind je de kracht om van iemand te houden door alle pijn van slapeloze nachten heen? Hoe vind je hoop op een hopeloos huwelijk?
Dit is mijn getuigenis van hopeloosheid in het huwelijk.
Als kind openbaarde God zijn plan aan mij. In geloof zag ik Zijn plan zich ontvouwen. Het moeilijkste om te begrijpen is waarom het leek alsof Hij de jaren waarin ik Zijn zweepjongen was niet had genoemd om zijn geliefde dochter te helpen redden.
Bij het vertellen van mijn verhaal ben ik niet op zoek naar sympathie of om mijn vrouw te bashen omdat ze een rol had te spelen in Gods ontwerp. De bovengenoemde vragen worden gesteld om het contrast tussen hoop en hopeloosheid te brengen.
Op dit moment in mijn leven, tijdens mijn grootste frustratie met God, kreeg ik Jeremia 29:11 - "Want ik ken de plannen die ik voor u heb", verklaart de Heer, "is van plan u voorspoedig te maken en u geen kwaad te doen, plannen om te geven je hoopt en een toekomst.”
Ik houd me vast aan deze belofte van God. Ik kijk met hoop naar de toekomst, zelfs te midden van mijn vleselijke hopeloosheid. Ik erken het feit dat ik maar 1 van de 2 keuzes hoef te maken.
- Vertrouw op God en volg Zijn wil. Of.
- Tel mijn verliezen en accepteer dat de wereld tegen mijn huwelijk is geweest sinds het begon.
Ik kies ervoor om te vechten! Ik kies ervoor om het geloof te behouden en te weten dat God mij niet heeft verlaten. Ik bid dat ook jij op een dag schoonheid zult vinden voor je as. Er wordt gezegd dat we in het vuur worden gezuiverd en heel worden.
Je kunt het nooit weten hoe God je huwelijk kan en zal herstellen, maar je moet altijd je vertrouwen in hem houden.
Hoop terugwinnen uit hopeloosheid
Als ik dit schrijf, hoop ik dat The Girl in the Picture op een dag zal beseffen dat ze meer is dan haar vroegere indiscreties.
Ze is meer dan de keuzes die ze heeft gemaakt. Ze is prachtig gemaakt en gevormd naar het beeld van "The One Who First Loved her" en voorbestemd om "degene die het eerst van haar hield" lief te hebben. Dit is voor mijn Joyce Myers in wording.
Ik hoop dat deze woorden je kunnen troosten en je helpen kracht te vinden in tijden waarin je je afvraagt hoe kan een hopeloos huwelijk worden hersteld.