Inhoud
- De open benadering overdrijven
- De gesloten benadering overdrijven
- Belang van balans
- Zorg en genegenheid tonen
In mijn laatste bericht "Een weg voorbij de grootste moeilijkheid in communicatie", had ik het over nieuwsgierige vragen stellen als een strategie in open communicatie die vaak wordt gebruikt door therapeuten, maar ook tussen partners. Ik legde ook de voordelen uit van zowel een gesloten als een open benadering van communicatie. Nieuwsgierige vragen stellen is inherent validerend omdat de persoon die nieuwsgierigheid uitdrukt oprecht meer wil weten over de ander. Evenzo kan het op een directe manier vertellen van uw partner wat u denkt een inherente nieuwsgierigheid of openheid voor hun perspectief of mening bevredigen. Op deze manier kunnen beide benaderingen complementair zijn. Een merkwaardige uitspraak (“Ik ben benieuwd hoe steeds meer mensen zich identificeren als transgender.”) kan bijvoorbeeld worden gevolgd door een open uitspraak (“Ter informatie, ik ben een transman.”)
De open benadering overdrijven
Maar er is geen gemakkelijke oplossing, want er zijn altijd valkuilen. Open benaderingen kunnen, indien overdreven, het stellen van te veel vragen inhouden zonder voldoende persoonlijke onthulling. Iemand die te veel vragen heeft gesteld, kan het gevoel hebben dat hij 'ter plaatse' is of zich beoordeeld voelen als het antwoord fout is. Het kan lijken alsof de "interviewer" het antwoord heeft en de "geïnterviewde" is in de hotspot om te raden wat het is. In plaats van een beroep te doen op de bereidheid van mensen om over zichzelf te praten (egostreling), kan het overdrijven van de interviewmodus leiden tot gevoelens van kwetsbaarheid. Bovendien kan de interviewer worden gezien als iemand die persoonlijke informatie verbergt achter een zoektocht om dieper en intiemer te weten voordat de geïnterviewde er klaar voor is. Ook al zijn 'wat' en 'hoe' bedoeld om een mogelijk antwoord te geven, als een persoon voornamelijk met meer vragen antwoordt, kan de gesprekspartner het gevoel krijgen dat hij is gemarkeerd voor een oefening in 'datamining'. Het zoeken naar persoonlijke informatie kan geforceerd of voortijdig intiem aanvoelen voordat voldoende gedeelde openbaarmaking van specifieke persoonlijke informatie in beide richtingen de context vormt voor het uitnodigen en toelaten van de zoektocht naar verdere informatie-uitwisseling.
De gesloten benadering overdrijven
Gesloten benaderingen kunnen, als ze overdreven zijn, ook het stellen van te veel vragen inhouden met hetzelfde resultaat als de overdaad van te veel nieuwsgierigheid. Een belangrijk onderscheid dat hier moet worden gemaakt, is dat het primaire doel van gesloten benaderingen is om de informatiestroom te sturen, terwijl het primaire doel van de open benaderingen is om informatie-uitwisseling uit te nodigen op een manier die wederzijds wordt gewaardeerd. Hoewel het uitnodigen om persoonlijke informatie te delen een gevoel van waarde kan overbrengen, kan het de partner ook het gevoel geven dat hij wordt afgeluisterd alsof de zoeker niet wil reageren met zijn eigen perspectieven. Of er nu gesloten of open vragen worden gebruikt, de al te nieuwsgierige, gesloten vraagsteller lijkt geen mening te hebben en biedt zelden genoeg grondstof om aan de vraag te voldoen en een interessant gesprek te voeren. De ontwikkeling van wederzijds vertrouwen kan worden opgeofferd en de uitgeputte partner kan zich kwetsbaar, leeg en ontevreden voelen.
Daarentegen, wanneer gesloten benaderingen overdreven zijn, met name om te veel van de eigen mening te geven, bestaat het risico in de perceptie dat de spreker uit een zeepkist pontificeert. Het is alsof de nodige aandacht voor het af en toe testen van de voortdurende interesse in de luisteraar is genegeerd. Bovendien kan men zien dat de spreker weinig gevoelig is voor lichaamstaal, wat wijst op een ongeïnteresseerd gebrek aan nieuwsgierigheid van de partner. Aanwijzingen voor vermoeidheid, verveling of een verlangen om de interactie te verlaten, kunnen opzettelijk over het hoofd worden gezien of openlijk worden genegeerd, alleen maar om een punt over te brengen dat alleen de interesses van de spreker tot uitdrukking bracht en niets meer. Dergelijke sprekers weerspiegelen weinig poging tot samenwerking en luisteraars kunnen zich volkomen ongeldig, geïrriteerd of boos voelen door het gebrek aan aandacht dat ze zojuist hebben gezien.
Het is onduidelijk wat erger is, de onbevooroordeelde nieuwsgierigheid die nooit een mening heeft of de bekrompen docent die zo graag naar zichzelf luistert dat iedereen in het publiek zou kunnen vertrekken en hij/zij nog steeds zou praten. Men kan net zo goed helemaal geen bijdrage leveren; de ander kan er baat bij hebben door meer tegen zichzelf te praten dan tegen wie dan ook. Geen van beide extremen lijkt erg interessant voor het nastreven van een wederzijds voordelige relatie.
Belang van balans
Ergens langs de lijn moet een balans worden gezocht in de motieven van deze twee uitersten. Soms, en vaker bij de cliënten die ik zie bij relatietherapie, zitten beide partners dicht bij het uiterste van de docent, wachtend alleen om hun eigen mening aan de ander over te brengen, nooit echt controlerend of een deel van hun mening echt van belang is geweest. interesse heeft of zelfs door de luisteraar is begrepen. De bijbehorende veronderstelling is dat het punt van het gesprek niet is om te luisteren naar begrip, maar om je standpunt in de lucht te projecteren voor het geval je partner toevallig zou kunnen luisteren en genoeg om je geeft om het te begrijpen. Voor de sprekers is het bewijs van de zorg van de partner dat de partner luistert en probeert te begrijpen. Aan hun lot overgelaten, zie ik zelden een expliciete controle op investeringen, noch op begrip. Te vaak focussen op het uiten van standpunten resulteert in gemiste kansen om te controleren op begrip en, waarschijnlijk belangrijker, om investeringen in de relatie op te roepen als belangrijker dan praktisch elk gezichtspunt dat in de lucht wordt aangeboden. Dit verhoogt het potentieel voor het trainen van koppels om zich zorgvuldig en zorgzaam te concentreren op deze aspecten van hun intentie.
Zorg en genegenheid tonen
Het belangrijkste voor het aangaan en onderhouden van een intieme relatie is het voortzetten en regelmatige uitingen van zorg voor de relatie zelf. Deze uitingen van zorg zijn er in zowel verbale als non-verbale vormen. Een aanraking van een hand, een arm om een schouder, een verklaring van "Ik hou van je", "Het kan me schelen wat je denkt, ook al ben ik het er misschien niet altijd mee eens", of "We kunnen hier doorheen komen, ook al is het een echt moeilijke, frustrerende weg”.Dit zijn aanwijzingen die de wederzijdse uitdaging erkennen die de relatie voor partners biedt om hun verschillen te overwinnen en zich te concentreren op het project dat ze gemeen hebben, de reden waarom ze in de eerste plaats bij elkaar kwamen en de reden waarom ze een relatie met elkaar hebben volgehouden. Deze signalen waarderen de relatie - zowel de worstelingen als de sterke punten. Ongeacht wat er nog meer wordt gezegd, dit is het belangrijkste stuk om bij elke gelegenheid te versterken. Dat we iets van elkaar kunnen leren. Dat we iets belangrijks bij elkaar uitlokken, waarvan sommige misschien niet prettig zijn, maar in het lijden de moeite waard is om voor te zorgen. En door de beproevingen en vieringen waarvan we getuige zijn terwijl we ons individuele leven voortzetten, vervult onze relatie elkaars behoefte om verzorgd te worden, om gewaardeerd te worden. Dit is liefde.