Inhoud
Een van de vele kenmerken van psychotherapie houdt in dat we de aspecten erkennen en herkennen die ons belemmeren om een functioneel en bevredigend leven te leiden in relatie tot onszelf en in relatie tot anderen.
De interpersoonlijke relaties in het algemeen, maar de echtelijke relaties in het bijzonder, hebben niet altijd de kenmerken of eigenaardigheden van een vrolijke soapserie. Dit geldt vooral als we in een stressvolle wereld leven zoals de huidige, waarin er niet veel tijd is voor vrije tijd.
Om met deze ontgoocheling om te gaan, heeft het paar soms externe steun nodig, zodat ze de moeilijkheden die ze ervaren kunnen overwinnen of op zijn minst verminderen. Meestal, wanneer de relatie conflicterend wordt, is het raadzaam om professionele hulp te zoeken.
Waarom psychotherapie als een taboe wordt beschouwd
Helaas zoeken mensen uit schaamte, ontkenning of culturele aspecten geen hulp. Psychotherapie als medium voor psychologische en emotionele groei is een stigma geworden. Mensen overwegen de laatste optie wanneer ze geconfronteerd worden met kritieke situaties in hun leven. Het is zeker dat psychotherapie, afgezien van welke vorm van interventie dan ook, een nuttig hulpmiddel is om de mogelijke factoren te onderscheiden die een relatie kunnen verstoren en misschien schaden.
Psychotherapie voor relaties
De grondlegger van de psychoanalyse, Sigmund Freud1, stelt in zijn geschriften dat het verminderen van trauma of conflict, of de karakterverandering plaatsvindt wanneer het onbewuste bewust wordt. Deze bevestiging klinkt misschien simplistisch, maar het is logisch als de schema's die verborgen of onderdrukt zijn, bewust worden door het proces van catharsis. Dit fenomeen doet zich voor wanneer de therapeut samen met de persoon in behandeling een goede sfeer creëert om dit te laten ontstaan.
Met andere woorden, voor een effectieve psychotherapeutische interventie moeten de cognitieve, emotionele en psychologische componenten op elkaar aansluiten. Vanuit psychoanalytisch oogpunt is het therapeutisch proces een dynamische interactie tussen het subject en de therapeut, in tegenstelling tot de bovengenoemde immateriële elementen die moeten worden verwerkt en geïnternaliseerd.
Alfred Adler daarentegen stelt dat ze belangrijk willen zijn en dat de bereidheid om erbij te horen aspecten van het grootste belang zijn in de individuele psyche. Uit zijn verklaring kunnen we afleiden dat het individu als zodanig, terwijl hij op zoek is naar interactie met zijn tegenhangers, prioriteit geeft aan zijn ego. Zo lijkt hij herkend te worden en zich belangrijk te voelen, hetzij in vergelijking met hen, hetzij binnen zijn eigen zelfbeeld.
Vanuit dit oogpunt manifesteren mensen hun aangeboren instinct om hun integriteit en hun omgeving te beschermen. Wanneer dit doel niet wordt bereikt, en misschien om altruïstische redenen, kan het individu proberen zijn gebrek aan bevrediging te maskeren, maar het ego en het basisinstinct zullen zijn frustratie niet kunnen verbergen.
Zo staat de wens om een goede indruk te maken en erbij te horen in tegenspraak met zijn primaire instincten. Als dit fenomeen abrupt optreedt, kan het de basis leggen voor een masochistische neiging. Als de emotionele handel op een subtiele manier gebeurt, is de aanwezigheid van het emotionele conflict misschien niet zo duidelijk en tastbaar, maar zal het nog steeds aanwezig en gemanifesteerd zijn.
De Existentialisme Beweging geïnitieerd door Paul Sartre en gevolgd door vele anderen zoals Victor Frankl, Rollo May, onder anderen; volhouden dat de beste manier om het emotionele evenwicht te bewaren is door een reden te hebben om te leven. Anders gezegd: als we een bevredigend leven willen hebben, moet de mens een doel hebben om na te streven. Er zou nog veel meer kunnen worden gezegd over psychotherapeutische scholen en hun toepassingsmethodologie, want er zijn er veel meer, maar het doel van dit artikel is alleen om de primaire kenmerken van de mens, zijn behoeften en het voordeel van de persoonlijke inventaris te benadrukken om een goede omgeving te creëren voor een gezonde interactie met zijn soortgenoten.
Sociologen hebben gezegd dat de mens een complex dier is. Ik denk dat het juist moet zijn om te zeggen dat de mens een complex sociaal dier is, we mogen niet vergeten dat de mens door de stadia van evolutie en acculturatie geconfronteerd is met culturele clichés die vaak contraproductief waren voor de manifestatie ervan door middel van een authentieke individuele projectie
Dit aspect is aanwezig wanneer de samenleving in naam van de beschaving heeft geprobeerd de aangeboren eigenschappen van het rationele dier, een mens genaamd, te onderdrukken.
Dit zou gedeeltelijk de incongruentie van voelen en handelen van het rationele dier kunnen verklaren, gehinderd door externe factoren, zoals biologische, gedragsmatige en culturele indoctrinatie, die hem in een afgrond van contrasten plaatst die ook direct zijn gedrag en zijn sociale interactie beïnvloeden .
Daarom de noodzaak, de relevantie en de voordelen van het creëren van een sfeer van zelfkennis op een neutrale manier, wat onder andere bereikt zou kunnen worden door individuele psychotherapie.