Inhoud
- AD/HD heeft niets te maken met IQ, intelligentie of het karakter van het kind
- Oppositioneel uitdagend syndroom
- Medicatie kan nuttig zijn in termen van schoolprestaties en gedrag
- Een andere benadering die de moeite waard is, is 'mindfulness'.
- Ik dring er ook sterk bij u op aan om te lezen over AD/HD.
- Extra handige tips
AD/HD wordt beschouwd als een ontwikkelingsachterstand in de rijping van de prefrontale cortex. Deze ontwikkelingsachterstand heeft een nadelige invloed op het vermogen van de hersenen om neurotransmitters door te geven die aandacht, concentratie en impulsiviteit regelen. De meeste ouders zijn meer bekend met ontwikkelingsachterstanden zoals spraakvertragingen en vertragingen in fysieke groei of coördinatie.
AD/HD heeft niets te maken met IQ, intelligentie of het karakter van het kind
Het is alsof de hersenen geen adequate CEO of dirigent hebben om het functioneren van de hersenen te sturen. Er wordt aangenomen dat verschillende zeer succesvolle mensen, zoals Albert Einstein, Thomas Edison en Steve Jobs, AD/HD hebben gehad. Einstein had moeite met onderwerpen die hem niet interesseerden of prikkelden. Edison had problemen die een leraar ertoe brachten te schrijven dat hij 'verward' was, wat betekent dat hij in de war was of niet helder kon denken. Steve Jobs vervreemdde veel mensen vanwege zijn emotionele impulsiviteit, d.w.z. het beheersen van zijn emoties.
Oppositioneel uitdagend syndroom
De helft van de kinderen met AD/HD ontwikkelt een oppositioneel opstandig syndroom. Het gebeurt omdat ze vaak thuis- en schoolproblemen hebben als gevolg van impulsiviteit, slechte focus, verminderde concentratie en problemen met het kortetermijngeheugen. Ze ervaren de talloze correcties als kritiek en raken overmatig gefrustreerd.
Uiteindelijk ontwikkelen ze een negatieve, vijandige en defaitistische houding ten opzichte van gezagsdragers en school. In de meeste gevallen vermijdt het kind schoolwerk, huiswerk en studeren. Ze liegen vaak om dit te bereiken. Sommige kinderen weigeren zelfs om naar school te gaan en/of doen alsof ze ziek zijn om thuis te blijven.
Veel AD/HD-kinderen hebben veel stimulatie nodig omdat ze zich snel vervelen. Deze kinderen kunnen eindeloos genieten van videogames die zeer opwindend en plezierig zijn. Ze krijgen ook hoge stimulatie door regels en normen uit te dagen. AD/HD-kinderen handelen impulsief en zijn niet in staat om de geschiktheid of de gevolgen van hun acties adequaat te beoordelen.
Kinderen met AD/HD hebben vaak slechte sociale vaardigheden als gevolg van slecht beoordelingsvermogen en impulsiviteit. Ze voelen zich vaak anders dan andere kinderen, vooral de meer populaire. AD/HD-kinderen proberen vaak te compenseren door de "klasclown" te zijn of ander ongepast aandachtzoekend gedrag.
Ik vind dat AD/HD-kinderen angst, een laag zelfbeeld en overgevoeligheid voor frustratie en waargenomen fouten/mislukkingen kunnen ontwikkelen. Dit gevoel van angst en zelfkritiek kan grote schade aanrichten aan hun gezins- en sociale leven. Wanneer dit gebeurt, kan overleg met een professional die gespecialiseerd is in AD/HD het hele gezin weer op het goede spoor krijgen.
Sommige AD/HD-kinderen worden bij diagnose als puur onoplettende AD/HD beschouwd... in tegenstelling tot het 'hyperactief-impulsieve type'. Onoplettende AD/HD-kinderen worden soms de 'ruimtecadet' of 'dagdromer' genoemd. Ze kunnen ook verlegen en/of angstig zijn, wat het voor hen moeilijk maakt om succesvol met leeftijdsgenoten om te gaan.
Medicatie kan nuttig zijn in termen van schoolprestaties en gedrag
De American Medical Association beveelt zowel medicatie als gedragstherapie in combinatie aan als de optimale behandeling voor kinderen met onoplettende en/of hyperactief-impulsieve AD/HD. Sommige AD/HD-kinderen kunnen geen baat hebben bij therapie tenzij ze de juiste medicatie krijgen; zodat ze beter kunnen leren en hun impulsen kunnen beheersen.
Een ander ding om te overwegen zijn de psychologische effecten van het hebben van AD/HD. Als de symptomen van AD/HD kunnen toenemen, wordt het kind vaak afgewezen door leeftijdsgenoten, leraren en andere ouders. Dit kan ertoe leiden dat het kind niet sociaal wordt geaccepteerd (bijvoorbeeld pesten, geen speelafspraakjes of uitnodigingen voor verjaardagsfeestjes enz.)
Het bovenstaande werkt op elkaar in om het zelfbeeld van het kind ernstig te schaden. Het AD/HD-kind begint dingen te zeggen als "Ik ben slecht... ik ben dom... Niemand mag me." Het gevoel van eigenwaarde brokkelt af en het kind voelt zich het meest op zijn gemak bij problematische leeftijdsgenoten die hem of haar accepteren. Statistieken geven aan dat dit patroon kan leiden tot een verhoogd risico op apathie, angst en schoolfalen.
Medicatie voor uw kind is geheel aan u.
Mijn focus ligt op cognitieve gedragstherapie: om uw kind te motiveren en te helpen een positieve houding en vaardigheden te ontwikkelen om de symptomen van AD/HD te compenseren.
Een van mijn belangrijkste taken is om ouders te adviseren bij het beslissen of medicatie een geschikte behandeling is voor hun kind. Een recent boek, AD/HD Nation door Alan Schwarz beschrijft hoe artsen, therapeuten, schooldistricten, enz. vaak een haast hebben met oordelen om de diagnose en medicatie van kinderen voor AD/HD te krijgen. Mijn doel is om uw kind te helpen zonder medicatie. Soms is medicatie in ieder geval voor de nabije toekomst noodzakelijk. Therapie kan werken om de behoefte van uw kind aan medicatie te verminderen.
Ouders stellen vaak uit om naar therapie te gaan totdat de situatie ondraaglijk is. Wanneer therapie dan niet onmiddellijk helpt en/of de school de ouder onder druk zet (met constante aantekeningen, e-mails en telefoontjes), voelt de ouder zich overweldigd.
Helaas is er geen snelle oplossing; zelfs geen medicatie. Ik moet de ouder vaak helpen beseffen dat de beste manier om het kind te helpen is om de therapie door te laten gaan of mogelijk de frequentie ervan te verhogen totdat de zaken verbeteren. Aan de andere kant zijn er enkele extratherapeutische benaderingen die het overwegen waard zijn.
Een idee is om het kind te laten deelnemen aan zeer stimulerende activiteiten waar ze van houden, zoals karate, gymnastiek, dansen, acteren, sporten, enz. omdat ze zeer stimulerend kunnen zijn. Deze activiteiten kunnen echter niet succesvol zijn als het kind ze als te veeleisend ervaart.
Een ander idee is om het kind supplementen zoals DHEA, visolie, zink enz. te geven en/of het dieet te beperken tot geen suikers, geen gluten, geen bewerkte voedingsmiddelen, enz. Deze benaderingen hebben echter vaak minimale resultaten, tenzij gecombineerd met andere modaliteiten zoals therapie, bijles, opvoedingsstrategieën, enz.
Nog een andere mogelijkheid is om te kiezen voor dure opties zoals biofeedback, 'hersentraining' of holistische geneeskunde. Mijn ervaring na 20 jaar gespecialiseerd te zijn in kinderen is dat deze behandelingen tegenvallen. Medisch onderzoek moet nog aantonen dat een van deze wegen effectief of bewezen is. Veel verzekeraars vergoeden ze om deze reden niet.
Een andere benadering die de moeite waard is, is 'mindfulness'.
Er is steeds meer onderzoek dat aangeeft dat mindfulness kinderen kan helpen hun aandacht te verbeteren, te kalmeren wanneer ze van streek zijn en betere beslissingen te nemen. Dit is een techniek die ik veel gebruik in de therapie die ik met uw kind doe.
Mindfulness is een oefening die helpt bij het ontwikkelen en verbeteren van iemands vermogen om de aandacht te concentreren. Aandacht wordt het best ontwikkeld door je volledig bewust te worden van wat er op dit moment gebeurt. Door geconcentreerde aandacht te besteden aan wat er gebeurt, kan het kind zijn gedachten, impulsen en emoties 'vertragen'.
Hierdoor kan het kind op zijn beurt 'rustig' ervaren. Als het rustig is, is het gemakkelijker om te zien of wat er gebeurt realistisch is. Een belangrijk onderdeel is dat het kind en de ouder dit proces “zonder oordeel” doorlopen.
Een voorbeeld hiervan is als u erachter komt dat uw kind een opdracht heeft gekregen om in één week een boek te lezen en een boekverslag in te leveren. De meeste ouders denken dat ze behulpzaam zijn door het kind de dagen voorafgaand aan de deadline regelmatig te 'herinneren'. Steevast stemt het kind de ouder af als het kind zich "gezeurd" en verontwaardigd voelt. De ouder kan hierop reageren door boos en kritisch te zijn.
Een mindfulness-aanpak zou zijn dat de ouder tijd vrijmaakt op een rustige plek om het kind op de taak zelf te concentreren (d.w.z. niet daadwerkelijk te doen). De ouder geeft het kind vervolgens de opdracht om alle concurrerende gedachten of stimuli uit te filteren.
Vervolgens vraagt de ouder het kind om zich voor te stellen dat het de opdracht doet en beschrijft wat dat zou inhouden of eruit zou zien. Vervolgens wordt het kind gevraagd zich te concentreren op hoe realistisch hun 'plan' lijkt.
Steevast begint het plan van het kind met een vaag idee van het lezen van het boek en het schrijven van het rapport zonder een echt schema. De ouder zou het kind helpen het plan te verbeteren door opmerkzaamheid en gerichte aandacht te gebruiken. Een echt plan zou realistische tijdschema's bevatten waarin back-upstrategieën zijn ingebouwd voor de onverwachte afleidingen die zich in die week zullen voordoen.
Bij kinderen en adolescenten met AD/HD is het vaak nodig om deze oefening te begeleiden met een 'intentie'. Veel ouders klagen dat hun kind weinig gemotiveerd is om verplicht schoolwerk te doen. Dit betekent eigenlijk dat het kind te weinig intentie heeft om het ook daadwerkelijk te doen. Het ontwikkelen van een intentie vereist het kind helpen een mentaal concept te ontwikkelen dat wenselijk is voor het kind, zoals de bewondering, lof, validatie, erkenning van de ouder, enz.
De therapeutische benadering die ik gebruik, helpt kinderen bij het ontwikkelen van intentie en op hun beurt motivatie om te presteren. Een psycholoog kan uw kind een Child and Adolescent Mindfulness Measure (CAMM)-inventarisatie geven om de mate van mindfulness van een kind te meten. Ouders kunnen online nuttig materiaal voor mindfulness vinden.
Wanneer de kans bestaat dat een kind AD/HD heeft, is het verstandig om een neurologisch onderzoek te ondergaan. Een dergelijk onderzoek is nodig om de diagnose te bevestigen en eventuele onderliggende neurologische problemen uit te sluiten die de symptomen van AD/HD kunnen veroorzaken of verergeren.
Ik dring er ook sterk bij u op aan om te lezen over AD/HD.
Het huidige onderzoek naar en begrip van AD/HD en hoe het kinderen nadelig beïnvloedt, wordt uitgelegd in een boek van Thomas E. Brown, Ph.D. van de Yale-universiteit. Het is beschikbaar op Amazon en is getiteld A New Understanding of AD/HD in Children and Adults: Executive Function Impairments (2013). Dr. Brown is de Associate Director van de Yale Clinic for Attention and Related Disorders. Ik volgde een seminar met hem en was behoorlijk onder de indruk van zijn kennis en praktische adviezen.
Dit artikel is niet bedoeld om u te alarmeren. Mijn excuses als dat zo is. Het is eerder bedoeld om u te laten profiteren van de kennis die ik heb verkregen uit mijn jarenlange ervaring. De overgrote meerderheid van AD/HD-kinderen met wie ik heb gewerkt, doet het goed zolang hun aandoening wordt erkend door hun ouders; en de hulp, acceptatie en begrip krijgen die ze nodig hebben.
Extra handige tips
Vaak veroorzaakt een stressvolle gebeurtenis of situatie de eerste tekenen van de aandoening... het is gemakkelijk om de symptomen ten onrechte toe te schrijven aan de stress... Wanneer de stress echter wordt verlicht of weggenomen, zullen de symptomen vaak in mindere vorm blijven.
AD/HD-kinderen zullen vaak winst maken met de behandeling en dan terugvallen, wat typerend is voor elke gedragsverandering. Probeer niet ontmoedigd te raken als dit gebeurt... en blijf positief om uw kind te helpen de verloren vorderingen terug te krijgen. Negatief worden door te schreeuwen, te dreigen en hard kritisch of sarcastisch te zijn, zal het kind alleen maar vervreemden en nog meer problemen veroorzaken, zoals vijandigheid, opstandigheid, opstandigheid, enz.