Inhoud
Het regende, wat goed was. De winderige stortbui waaide door de parkeerplaats van de YMCA waar mijn zoon in het kamp was, en camoufleerde de woordkeuzes voor volwassenen die ik in mijn telefoon blafte. Ik pakte het gehavende notitieboekje op de passagiersstoel en begon erin te krabbelen, wat bijdroeg aan Het verhaal van mijn echtscheiding. Het hoofdstuk van vandaag was geschreven in blauwe inkt en tranen. Zelfde als vorig hoofdstuk.
De boze stemmen in mijn hoofd verdrongen zich om mijn schedel en eisten om gehoord te worden. Ik kerfde diepe littekens in het papier met mijn pen in een poging alle woorden eruit te krijgen, spuugde ze als olijfpitten in de genaaide binding tot de druk tegen de achterkant van mijn ogen verminderde. Ik leunde achterover tegen de hoofdsteun en sloot de hoes. De woede, teleurstelling en verdriet waren veilig geklemd in het gemarmerde zwart-witte karton. Ik wilde de deur van mijn Honda Civic afscheuren en de buurt teisteren, maar ik had een leven. Ik moest een klein praatje maken met de andere moeders en de student Camp Counselor, en deed alsof het gebrek aan vochtigheid voor mij net zo heerlijk was als voor hen.
Schrijven brengt het modderige onbewuste in het verrassende daglicht, waar sommige randen kunnen worden verzacht en beheerd. Schrijven kan iets onkenbaars in woorden omzetten en helpen een gevoel van controle terug te krijgen, door galoppe- rende gedachten met articulatie vast te houden. Zelfs de fysieke handeling van het schrijven, de heen-en-weer beweging van het afdrukken van de letters, kan angst kanaliseren, kalmeren en kalmeren. Het beste van alles is dat het alle pijn en verdriet kan opvangen en het op mooi schoon papier kan zetten waar het kan zijn bespuugd, in een steengroeve gegooid of in brand gestoken. Therapeutisch en toegankelijk, schrijven kan je klankbord, boekhouder en bondgenoot in één zijn.
Ik heb drie boeken geschreven die mijn scheiding doormaakten, en creëerde een verschrikkelijke saga op klamme, gekreukte pagina's. Ik schreef om mijn hart te luchten, ik schreef om te documenteren, ik schreef om de druk in mijn borstkas los te laten die dreigde in te storten op mijn organen. Meestal schreef ik omdat ik een kleine jongen had
die erop rekende dat ik met hem in het park zou rennen en ongezonde ontbijtgranen voor hem zou kopen omdat ze Ironman op de doos hadden.
Het verhaal van mijn scheiding schrijven
Het verhaal van mijn scheiding schrijven terwijl elke aflevering zich ontvouwde, kreeg ik die plek om alles te plaatsen, de hoop vervlogen en plannen verpest, zodat ik in het moment kon functioneren en later terug kon gaan naar het verwerken van alle negatieve onzin. Schrijven gaf me ook de ruimte om mijn denken te ordenen op een moment dat nieuwe informatie langs de zijkant van mijn gezicht gleed zonder ooit een deuk in mijn bewustzijn te maken.
Echtscheiding is een tijd voor strategie en duidelijke visualisatie, omdat je een aantal behoorlijk onstuimige beslissingen moet nemen.
Geen soep-of-saladebeslissingen, maar grote beslissingen over je geld en je huis en je vakantievieringen voor de komende twee decennia. Beslissingen die niet genomen mogen worden in de prikkelbare mist van slaapgebrek en wraakfantasieën. De pagina's van mijn boek stonden vol met lijsten en prioriteiten en vloeken die mijn voorouders tot schande zouden maken, maar uiteindelijk tot een beknopte coherentie kwamen, ontdaan van de emotie die me naar de toppen van irrationaliteit dreef.
Kijk ook: 7 meest voorkomende redenen voor echtscheiding
Hier begon ik mijn nieuwe toekomst te plannen als alleenstaande moeder, alleenstaande vrouw.
Ik schreef ook om voor mezelf te wortelen, om mezelf op te vrolijken terwijl ik door het proces ging, mezelf feliciteren met het overleven van de bijeenkomst van de advocaat, met het repareren van de gootsteen die nu volledig mijn verantwoordelijkheid was. Ik schreef peptalks in dat boek, pagina's verder waarvan ik wist dat ik ze zou tegenkomen als ik aanmoediging nodig had. Ik was de enige die wist hoe het was in Mijn Verhaal, het schrijven ervan hielp me het te begrijpen en het later lezen was alsof ik een metgezel had met wie ik kon medeleven, de enige ander die de inside scoop kende. En toen begon ik te genezen,
en ik kon het zien omdat de bloederige details begonnen weg te smelten en te stollen in landschappen vol hoop, de teksten van spijt en beschuldigingen werden pagina's vol dankbaarheid en mogelijkheden, en Het verhaal van mijn scheiding ging over het najagen van geluk en het vangen ervan.
Hoe is dat voor een verrassend einde?
Ten slotte heb ik Het verhaal van mijn scheiding met al mijn andere geschriften op een plank in een kast gelegd. Het was niet het gemakkelijkste voor mij om te schrijven, maar naast de andere boeken past het in mijn andere levensavonturen, zoals mijn eerste jaar op de universiteit of mijn neuspiercing. Het verhaal van mijn echtscheiding definieert me niet alleen niet, het is zelfs niet mijn beste boek. Terwijl mijn pen rond het heldere begin van een nieuw boek glijdt, weet ik dat er, net als de Jason Bourne-franchise, altijd een ander spannend deel in de maak is. En ik mag het schrijven.