Inhoud
Als je net zo bent als ik, is het laatste wat je wilt dat je partner wordt aangeraakt als je vecht. Vroeger was het zo dat als mijn partner en ik ruzie hadden, en hij zou op welke manier dan ook naar me uitreiken, ik me zou terugtrekken. Ik zou ook mijn armen over elkaar slaan, misschien zelfs mijn rug naar hem toekeren. En schitteren. Ik had een heel goede blik die ik in mijn kindertijd ontwikkelde toen ik boos was op mijn ouders.
Maar ik heb een nieuwe manier van vechten geoefend.
Gevaar en het reptielenbrein
Er is een goede reden waarom we de neiging hebben om ons terug te trekken tijdens een gevecht: we voelen ons niet veilig. Meer specifiek, onze reptielenhersenen voelen gevaar - gevaar van het type leven of dood - en ons autonome zenuwstelsel gaat in de vecht- of vluchtmodus. Waarom wordt het reptielenbrein getriggerd als we ruzie maken over wie de afwas doet? Omdat dit primitieve deel van onze hersenen sinds de geboorte is geprogrammeerd om te worden geactiveerd wanneer onze gehechtheidsbehoeften niet worden vervuld. Met andere woorden, we voelen ons veilig wanneer moeder ons eten, onderdak en liefde geeft, en er klinkt een alarm wanneer niet aan onze behoeften wordt voldaan... omdat een baby uiteindelijk sterft als een verzorger niet in zijn behoeften voorziet. Een paar decennia vooruitspoelen en het soort gehechtheidsband dat we hebben met onze romantische partner weerspiegelt de gehechtheid die we hadden met onze primaire verzorgers. Wanneer die band wordt bedreigd, gaat het alarm af en vrezen we voor ons leven.
We weten allemaal dat een gevecht met onze significante ander hoogstwaarschijnlijk geen situatie van leven of dood is. Dus wat we moeten doen is de boodschap van ons reptielenbrein negeren en het vertellen om kalm te blijven (en door te vechten). Maar vecht op een andere manier: niet alsof we reptielen zijn, of hulpeloze baby's, die vechten om ons leven te redden, maar kalm en met al die geweldige vermogens die horen bij de meer ontwikkelde delen van onze hersenen: het vermogen om liefdevol te zijn, empathisch, genereus, nieuwsgierig, zorgzaam, zachtaardig, rationeel en attent.
Liefde en het limbische brein
Betreed het limbische systeem. Dit is het deel van de hersenen dat verantwoordelijk is voor ons emotionele leven. Het is het deel van ons dat zoogdieren onderscheidt als meer geëvolueerd dan reptielen; dat maakt dat we meer honden als gezelschap willen hebben dan krokodillen; en dat maakt verliefd worden zo heerlijk en liefdesverdriet zo pijnlijk.
Wanneer we elkaars hand vasthouden en elkaar aankijken met zachte, liefdevolle ogen, activeren we een prachtig proces dat limbische resonantie wordt genoemd. Limbische resonantie is de afstemming van de interne toestand van een persoon op die van een ander. Het is het lezen van gedachten van het emotionele systeem - het lezen van emoties als je wilt. Limbische resonantie is hoe een moeder weet wat haar baby nodig heeft. Het is wat het mogelijk maakt voor een zwerm vogels om samen te vliegen als één... de hele zwerm draait naar links zonder dat een bepaalde vogel de leiding heeft. Wanneer we in limbische resonantie zijn met iemand van wie we houden, voelen we automatisch hun interne toestand aan.
Belang van het lezen van anderen
Sinds onze geboorte oefenen we met het lezen van mensen – hun gezichtsuitdrukkingen, de blik in hun ogen, hun energie. Waarom? Het is een overlevingsvaardigheid die leidt tot veiligheid en verbondenheid, maar nog belangrijker, tot klodders informatie over de allerbelangrijkste interne toestand van een ander. We onderschatten het belang van het lezen van anderen, maar we weten ook dat degenen die er goed in zijn succesvol zijn: betere ouders zijn afgestemd op hun kinderen, betere ondernemers afgestemd op hun klanten, betere redenaars afgestemd op hun publiek. Maar deze vaardigheid is een vergeten vaardigheid als het gaat om romantische liefde. Wanneer we vechten met onze belangrijke anderen, stemmen we ze vaak af in plaats van ze af te stemmen.
Wanneer we ervoor kiezen om ze in plaats daarvan af te stemmen, hebben we de mogelijkheid om ze dieper te begrijpen. Bijvoorbeeld, de waarheid over waarom ik boos word als de afwas niet gedaan is, gaat helemaal niet over de afwas. Het doet me denken aan mijn chaotische, rommelige huis dat opgroeide vanwege het alcoholisme van mijn moeder... en het geeft me een vies gevoel omdat het de oude impliciete herinnering oproept van hoe mijn leven toen was. Als mijn partner dat van mij begrijpt, is de kans veel groter dat hij de afwas doet om mij te helpen de wond te helen die mijn nalatige moeder had achtergelaten. Wanneer we de menselijkheid van onze partner begrijpen... hun kwetsbaarheid, hun emotionele kneuzingen... dan gaat het werk van het paar over genezing in plaats van vechten.
Jij kiest dus. Je kunt vechten als reptielen, onbewust vechten om in leven te blijven. Of je kunt ervoor kiezen om diep adem te halen, de handen van je geliefde in de jouwe te nemen, hem of haar liefdevol aan te kijken met zachte ogen en je verbinding te versterken door limbische resonantie. Als we met elkaar resoneren, herinneren we ons dat we veilig zijn en dat we van elkaar houden. Onze impuls om onszelf te beschermen door de ander aan te vallen is vergeten en onze impuls om teder zorgzaam te zijn keert terug. In limbische resonantie hebben we het vermogen om de fout van het reptielenbrein te corrigeren: ik ben niet in gevaar, ik ben verliefd en ik wil verliefd blijven.